Guía de nomes galegos

Antigo nome que se rexistra na documentación galega con moita frecuencia desde o século VIII. Ten orixe xermánica, e está composto polas raíces góticas *gunthi ‘loita’ e salvus, terminación de nomes masculinos de orixe descoñecida. Deste nome procede o actual apelido González.

Conta a lenda que San Gonzalo de Mondoñedo, ou Gonzalo Arias, bispo desta diocese (séculos IX-X), logrou desatar coas súas oracións unha violenta tempestade contra os barcos piratas do duque Ricardo I de Normandía, prestos a desembarcar nas costas da Mariña luguesa. A cada oración do chamado “bispo santo” afundíase un barco. Sobre este santo hai un fermoso libro de Álvaro Cunqueiro (San Gonzalo) inspirado en pasaxes da Romeiría de Xelmírez de Ramón Otero Pedrayo.

San Gonzalo de Amarante (1186-1259) deixou temporalmente a súa parroquia de San Paio de Braga para peregrinar a Roma e a Xerusalén; á volta dedicouse á vida eremítica en Amarante.

Foron monxes de mosteiros galegos os beatos Gonzalo de Oseira (século XIII) e Gonzalo de Aciveiro (século XV).

Os escritores galegos Gonzalo López Abente (1878-1963), en lingua galega (homenaxeado co Día das Letras Galegas de 1971), e Gonzalo Torrente Ballester (1910-1999), en lingua castelá.

O navegante pontevedrés Gonzalo García de Nodal, xunto co seu irmán Bartolomeu, levou a cabo entre 1618 e 1619 unha expedición marítima para explorar a Terra de Fogo, a illa ao sur do estreito de Magalhães; hai quen afirma que foron os irmáns Nodal os que denominaron “río Gallegos” o río máis austral da Patagonia arxentina —na súa desembocadura nacería a cidade de Río Gallegos, capital da provincia de Santa Cruz—, e tamén descubriron a illa de Diego Ramírez, a terra americana máis austral.