Guía de nomes galegos

Este nome procede da concorrencia doutros dous: por un lado, do latín germanus 'verdadeiro, auténtico, natural', que moitas veces aparecía ligado a frater e soror, de aí que pasase a significar 'irmán'; por outro lado, o étnico Germanus 'habitante ou oriundo da Xermania, de pobo xermánico', aplicado en latín por similitude fonética co apelativo propio daqueles pobos: Wehrmann 'home que se defende', ou Heermann 'guerreiro, soldado'.

Houbo un primeiro san Xermán que, segundo a tradición, padeceu martirio durante a persecución de Diocleciano (303-304), xunto con san Servando; os dous son dos santos máis antigos do culto hispánico (século VII). San Xermán de Auxerre (c. 378-445) foi gobernador romano e bispo desta cidade francesa. San Xermán de París (século VI) foi bispo desta cidade; a igrexa onde foi enterrado tomou o seu nome e converteuse na abadía de Saint Germain-des-Prés.

Santa Xermana de Pibrac (1579-1601) foi pastora en Pibrac, preto de Tolosa (Occitania, Francia).

Antes que esta santa occitana xa tivera este nome a súa paisana Xermana de Foix (1488-1536), segunda esposa do rei Fernando II de Aragón, que en 1504 quedara viúvo de Isabel de Castela. Foi, polo tanto, raíña consorte de Aragón, e, se non morrese o seu fillo Juan de Aragón y Foix, este sería rei de Aragón e romperíase a unión dinástica de Castela e Aragón acordada polos Reis Católicos.