Guía de nomes galegos

Do italiano Gennaro, e este do latín Ianuarius 'xaneiro'. Aplicábaselles aos nenos nacidos neste mes. A forma latina procede da expresión ianuarius mensis, o mes consagrado ao deus Xano, o primeiro no calendario de Numa Pompilio, e que marcaba o paso dun ano para outro, xa que Xano era o deus das portas e, polo tanto, dos comezos. A variante Xaneiro é relativamente frecuente como apelido.

San Xenaro (séculos III-IV), mártir, foi bispo de Benevento. Na catedral de Nápoles, cidade da que é patrón, consérvanse no tesouro a cabeza e dous frascos que ao parecer conteñen o seu sangue callado e que periodicamente se licúa e mesmo parece que chega a ferver. O ano que non se produce a licuación do sangue (o “milagre de san Xenaro”), moitos napolitanos —como seica acontece con moitos madrileños co sangue de san Pantaión— temen unha desgraza inminente.

Os pintores galegos Jenaro Pérez Villaamil (1807-1854), natural de Ferrol, un dos máis importantes pintores románticos españois, especializado en paisaxes; e Jenaro Carrero (1874-1902), natural de Noia, un dos catro integrantes da Xeración Dorida de pintores, denominada así por faleceren moi novos a fins do século XIX.

Jenaro Marinhas del Valle (1908-1999), natural da Coruña, ensaísta, narrador e dramaturgo en lingua galega; membro da RAG (1978).

Jenaro de la Fuente Domínguez (1851-1972), arquitecto que desenvolveu a súa actividade en Vigo.

Jenaro de la Fuente Álvarez (1891-1963), arquitecto vigués, un dos impulsores dos estilos modernista e racionalista na súa cidade natal; tamén traballou na Cidade Universitaria de Santiago.