Guía de nomes galegos

Do latín Vi(n)centius ‘o vencedor, o vitorioso’, derivado de  vincens, participio presente do verbo vinco ‘vencer’. Foi un nome moi usado entre os cristiáns polo seu valor augural (que vence o demo, as tentacións do mundo etc.). A forma patrimonial galega Vicenzo, creada a partir do acusativo, está presente nos nomes persoais ata o séc. XVIII, mais xa desde a Idade Media comezou a aparecer a variante Vicente, formada sobre o xenitivo ou o vocativo do haxiónimo. A sona do santo medieval valenciano fixo que esta se divulgase desde o leste peninsular e acabou desprazando a orixinal.

San Vicenzo (ou Vicente) mártir  naceu en Osca a finais do século III e foi diácono do bispo san Valerio en Zaragoza.  As autoridades romanas prendéronos aos dous e leváronos a Valencia, onde foron martirizados. Segundo a tradición, as súas reliquias foron trasladadas no século VIII ao Algarve portugués e o rei Afonso Henriques levaríaas despois a Lisboa.

Na Baixa Idade Media popularizou o nome san Vicente Ferrer (1357-1419), frade valenciano de moita sona polos seus sermóns que, pronunciados na variante valenciana do catalán, milagrosamente eran entendidos por todos os seus oíntes, estivesen onde estivesen; mesmo na Bretaña, onde morrería, non deixou de predicar na súa lingua materna.

O pintor holandés Vincent van Gogh (1853-1890), o novelista valenciano Vicente Blasco Ibáñez (1867-1928) e o poeta andaluz Vicente Aleixandre (1896-1994), Premio Nobel de Literatura de 1977.

En Galicia salientamos o escritor ourensán Vicente Martínez-Risco ‘Vicente Risco’ (1884-1963), membro destacado da Xeración Nós e unha das figuras máis importantes e controvertidas da historia da literatura galega; foi homenaxeado co Día das Letras Galegas de 1981. Así mesmo, foi o segundo nome de Xoán Vicente Viqueira (1886-1924), a quen se lle dedicou o Día das Letras de 1974.