Tiveron este nome varios reis altomedievais do noroeste peninsular: o primeiro do convencionalmente chamado reino ástur-galaico e os outros tres do tamén convencionalmente chamado reino galaico-leonés (reino de Gallaecia, na documentación da época).
Ordoño I empezou gobernando Galicia de 847 a 850 en nome do seu pai, Ramiro I, para logo suceder a este en Oviedo —a capital do reino— de 850 a 856; atribúeselle a restauración das cidades de León, Astorga e Tui.
Ordoño II foi rei privativo de Galicia —que daquela comprendía o norte de Portugal—, que gobernara en vida do seu pai Afonso III entre 910 e 914, e do reino galaico-leonés completo de 914 a 924. Foi el quen fixou a capital en León, onde mandou erguer unha catedral. Guerreou contra os musulmáns e contra a nobreza castelá, neste caso coa axuda do rei navarro; para selar esta alianza repudiou a súa esposa galega Aragonte e casou con Sancha, irmá do monarca navarro. Repartiría territorialmente o reino entre os seus fillos: Sancho Ordóñez, que era o primoxénito, recibe Galicia, onde reinará de 926 a 929; Afonso IV obtén León, e Ramiro II certos territorios en Portugal, cedidos polo irmán máis vello.
Ordoño III foi rei galaico-leonés de 951 a 956. Era fillo de Ramiro II e da galega Adosinda. Mantivo a capital en León. Someteu parte da nobreza galega, que se lle rebelara, e tamén tivo que se enfrontar a outro rebelde, o conde castelán Fernán González, que conseguiu certa autonomía.
Ordoño IV reinou de 958 a 960 despois de derrocar o seu curmán Sancho I coa axuda da nobreza galega e do conde castelán Fernán González. Despois tería que se exiliar ao recuperar Sancho o trono.
