Guía de nomes galegos
Este nome non se encontra na guía.
Lionor
feminino
Personaxe histórico
Variantes
Femininas Leonor
Hipocorísticos
Femininos Nor, Nora, Nené, Nonó
Etimoloxía e historia
Do provenzal Alienor, de orixe discutida, posiblemente en relación cun elemento xermánico *ali- 'medrar', de procedencia burgundia.
Motivación
Nome usado por raíñas, princesas e duquesas europeas. A máis famosa foi Aliénor de Aquitania (c. 1122-1204), que con quince anos herdou do seu pai Guillerme X o condado de Poitiers e o ducado de Aquitania, territorios máis extensos ca os do propio rei francés, que os ambicionaba. Para unilos, casou co futuro Luís VII de Francia en 1137 e participaría con el na segunda cruzada (1147-1149). Anulado o seu matrimonio polo papa, en 1152 casou co rei Henrique II de Inglaterra, do que tivo oito fillos, entre eles os futuros monarcas ingleses Ricardo Corazón de León e Xoán sen Terra. Foi protectora de trobadores e converteu a súa corte de Poitiers nun centro de literatura cabaleiresca. Escribíronse moitas obras literarias sobre ela; unha das últimas, a novela titulada Aquitania (2020), de Eva G. Sáenz de Urturi, onde se dá por sentado que o seu pai Guillerme X e don Gaifeiros de Mormaltán, morto en Compostela, eran a mesma persoa (como é sabido, foi Murguía o creador do "romance de don Gaifeiros"). A novelista descríbea como unha muller de extraordinaria fortaleza física e mental, que non se someteu a ningún dos seus dous maridos, pois divorciouse do primeiro e rebelouse, xunto con tres dos seus fillos, contra o segundo, que a encarceraría durante quince anos. Xa con 80 anos foi de Aquitania a Castela para escoller entre as súas netas a futura esposa do herdeiro da coroa francesa: elixiu a Branca de Castela, que sería considerada unha das mellores raíñas de Francia.
Aliénor da Provenza (século XIII) foi raíña consorte de Inglaterra polo seu casamento co rei Henrique III; tivo nove fillos, entre eles o futuro Eduardo I.
Chamáronse así
Damas medievais galegas como Lionor Gonçalves de Saz, fundadora en 1323 dunha capela funeraria na catedral de Santiago, próxima ao Pórtico da Gloria: a chamada “Capela de dona Lionor”, cun fermoso tímpano da Epifanía que hoxe se conserva no Museo da Catedral.
Equivalencias noutras linguas
Idioma | Masculino | Feminino |
---|---|---|
Alemán | Lore | |
Lenora | ||
Lenore | ||
Eleonore | ||
Bretón | Alienor | |
Aenor | ||
Aanor | ||
Azenor | ||
Catalán | Elionor | |
Español | Eleonor | |
Leonor | ||
Éuscaro | Leonor | |
Lonore | ||
Francés | Léonore | |
Eléonore | ||
Inglés | Nell (hip.) | |
Elinor | ||
Eleanora | ||
Eleanor | ||
Italiano | Leonora | |
Eleonora | ||
Portugués | Lianor | |
Eleonora | ||
Eleonor | ||
Leonora | ||
Leonor | ||
Romanés | Eleonora | |
Ruso | Eleonora |
Sobre a Guía de Nomes da Real Academia Galega
A Guía de nomes galegos recolle a forma estándar de máis de 1.500 nomes que forman parte da nosa tradición antroponímica. Inclúe tamén as súas correspondencias con outras linguas e procura satisfacer a curiosidade sobre a historia ou lenda das personaxes que primeiro levaron estes nomes ou que os popularizaron.
Axúdanos a mellorar
Suxestións, erros, observacións...
Suxestión enviada
Moitas grazas pola súa colaboración
Erro no envío
Sentímolo pero non se puido enviar a mensaxe.
Modo de cita
Boullón Agrelo, A. I. (coord.): Guía de nomes galegos. A Coruña: Real Academia Galega. <https://academia.gal/nomes> [Consultado: <data>]