Guía de nomes galegos

Nome cristián-romano, do latín fructuosus 'fértil, frutífero'.

San Froitoso de Braga ou de Montelios naceu a finais do século VI ou a principios do VII, posiblemente no Bierzo (que daquela formaba parte de Galicia). Segundo o seu biógrafo Valerio do Bierzo, era descendente dos reis visigodos. De mozo retirouse aos montes da comarca berciana para vivir coma un rigoroso ermitán. O seu modo de vida adquiriu sona e a rexión axiña se encheu de cenobitas e penitentes, de xeito que se acabaría convertendo na “Tebaida berciana”. Fundou no Bierzo varios mosteiros: no primeiro, o de Compludo, redactou a súa primeira regra monástica, moi ríxida. Continuou con novas fundacións conventuais nas provincias visigodas da Gallaecia e da Bética. Intentou despois peregrinar a Xerusalén, pero impediullo o rei Recesvinto, que o encerrou en Toledo.

O seu nomeamento como abade-bispo de Dumio (Braga) sacouno da prisión. No X Concilio de Toledo (656) foi elixido arcebispo de Braga e metropolitano de Galicia. Xa nesta cidade mandaría construír unha igrexa dedicada a san Salvador, que acabaría tomando o seu nome: San Froitoso de Montelios. Nela estivo enterrado o seu cadáver ata que en 1102 Diego Xelmírez, arcebispo de Santiago, o desenterrase clandestinamente e o roubase xunto coas reliquias doutros tres santos —santa Susana, san Covade e san Silvestre— para a súa veneración na catedral compostelá. Foi o chamado “pío latrocinio” da Historia Compostelá. O santo bracarense segue recibindo culto en Santiago, pois é titular dunha parroquia urbana, cunha igrexa ergueita ao pé da praza do Obradoiro.

Houbo tamén un san Froitoso de Tarragona (século III), bispo desta cidade, onde morreu queimado vivo. O seu culto é dos máis antigos de Hispania (século VI).