Guía de nomes galegos

Do anglosaxón Eadweard, composto de ead 'riqueza, posesións', e weard 'garda, gardián'. En Galicia hai mostras do uso de Duarte a partir do século XVI, probablemente polo influxo do rei portugués don Duarte, a través da forma inglesa Edward, con caída da vogal inicial e paragoxe de -e final. Despois conservouse como apelido ata que modernamente volveu revitalizarse como nome.

Foi nome de reis ingleses desde o século X ata 1936 (Eduardo VIII). Levárono unha ducia deles, entre os que houbo dous santos: santo Eduardo o Mártir, rei de Inglaterra de 975 a 978, que foi asasinado na súa infancia pola súa madrasta, e santo Eduardo o Confesor (1042-1066), un dos últimos reis anglosaxóns de Inglaterra, pois a seguinte dinastía sería a normanda, introducida por Guillerme o Conquistador. O primeiro rei desta nova dinastía foi Eduardo I (1272-1307).

No reino de Portugal, don Duarte (1433-1438) foi membro da segunda dinastía, a xoanina (da Casa de Avis). Pasou por ser un rei dubitativo —ou prudente, segundo se mire—. O certo é que despois da desastrosa expedición a Tánxer de 1437, en que foi feito prisioneiro o infante don Fernando, nunca máis quixo emprender outra aventura bélica; preferiu transformar a súa corte nun centro cultural, como na época de don Denís.

Os escritores galegos Eduardo Pondal Abente (1835-1917) e Eduardo Blanco-Amor (1879-1979), a quen se lles dedicou o Día das Letras Galegas en 1965 e 1992, respectivamente.

Os nomes de Eduardo e Eduarda repítense desde principios do século XIX na familia Abente, rama materna do bardo bergantiñán; a el impuxérallo o seu tío e padriño o crego Eduardo Abente Chans; tamén o levaron, na forma feminina, unha irmá do bardo, amiga de Rosalía de Castro, e varias curmás.