Guía de nomes galegos

Do irlandés Bran ‘corvo’. Coincide cun topónimo galego do concello de Santiso e outro do concello de Oroso, que teñen orixe no nome masculino medieval de orixe xermánica Bera, procedente dunha raíz xerm. *bera(n) ‘oso’, *baira ‘xabarín’ ou beran ‘traer, levar’.

No mundo mítico dos celtas, Llyr, o deus do mar, tería dous fillos: Bran e Manannan. O primeiro, Bran, navegante mítico dos mares do norte do Atlántico, acabaría sendo cristianizado como san Brandán, o bispo mareante; o outro, como san Barri, é o patrón dos pescadores da illa de Man.

Este personaxe da mitoloxía celta tamén foi protagonista en poesías de escritores galegos que cultivaron a materia de Bretaña. “Os oficios de Bran” é o título dun poema de Álvaro Cunqueiro, publicado en Herba de aquí e de acolá (1980), no que o xigantesco Bran o Bendito, rei da illa de [Gran] Bretaña, comandaba unha expedición contra o rei de Irlanda polas afrontas que padecía na corte a súa irmá Branwen, filla de Llyr. Este relato tamén foi utilizado por Xosé Luís Méndez Ferrín na historia mítica de “Fría Hortensia” (1982). Por outra parte, Darío Xohán Cabana, no seu soneto “Bran que era deus”, contido en Patria do mar (1989), alude directamente á función protectora que da illa de Gran Bretaña exercía a cabeza cortada de Bran, enterrada en Dover, co rostro virado cara a Francia para a protexer das invasións.

É tamén un personaxe da saga literaria A Song of Ice and Fire (‘Canción de xeo e lume’) [1996], do escritor e guionista estadounidense George R.R. Martin, popularizada a través da serie televisiva A Game of Thrones (‘Xogo de tronos’).