Guía de nomes galegos

Do latín Faustus, cognome antigo e frecuente entre os romanos. En latín o sentido é transparente, porque corresponde ao adxectivo faustus 'próspero, feliz'.

No santoral cristián figuran os santos Fausto, Xenaro e Marcial, mártires en Córdoba no ano 303, durante a persecución de Diocleciano. O seu culto é dos máis antigos de Hispania (século V). Houbo outro san Fausto soldado e mártir en Milán (século II) e outro máis do século V, abade do mosteiro de Lerins (Francia).

En época moderna este nome foi revitalizado pola figura de Fausto, dunha lenda tradicional alemá. Era un intelectual que, sedento de pracer e de ciencia, decidiu venderlle a alma ao demo —por medio de Mefistófeles, un súbdito de Satán—, a cambio de que o servise durante vinte e catro anos, conseguindo así todo tipo de praceres, a ciencia oculta e o poder de facer milagres. Quen primeiro o levou á literatura foi o inglés Christopher Marlowe (A tráxica historia do doutor Fausto, c. 1589), mais quen o fixo universal foi o alemán J. W. Goethe a partir do primeiro terzo do século XIX cunha traxedia publicada en dúas partes: unha primeira en 1808 e a segunda en 1832; traduciuna ao galego o diplomático, escritor e tradutor Lois Tobío, en 1982.

Benigno Fausto Galdo Fernández (1944-2012), médico, historiador e académico correspondente da Real Academia Galega.