Guía de nomes galegos

Do latín Minia, seguramente forma feminina de Minius, que podería ter relación co adxectivo minius ‘colorado’; de feito, hai un Iupiter Minianus pola cor colorada da súa estatua. Como o nome procede dunha inscrición latina nunha catacumba romana, non ten que ver coa forma latinizada do feminino do río Miño (como en Fonte Minia, hoxe Fomiñá).

A difusión deste nome débese ao santuario de Santa Minia de Brión, que ten a súa orixe no traslado desde Roma dunha posible mártir das catacumbas. En 1804 descubriuse en Roma o seu cadáver, recubríronse os ósos con cera, forráronse con panos e metéronse nunha urna co correspondente certificado eclesiástico de autenticidade. Xunto cunha lousa coa inscrición MINIA IN SOMNO PACIS ‘Minia no sono da paz’ tróuxoos un nobre español para o seu oratorio particular de Cádiz. Anos despois, en 1848, un criado deste nobre gaditano, emigrante da Maía, recibiu en herdanza as reliquias e tróuxoas para a igrexa de San Fins de Brión, no val da Maía. Non tardaría o arcebispo de Santiago en autorizar o seu culto, e no lugar de Pedrouzos deste concello construiríase o seu santuario con pedras do antigo castelo de Altamira. Á súa romaría de finais de setembro asiste moita xente.

O escritor galego Manuel Lugrís Freire publicou en 1904 Minia: drama n-un acto en prosa.