Guía de nomes galegos

Pode considerarse hipocorístico de varios nomes rematados en -miro (Ramiro, Arximiro, Edelmiro etc.), aínda que tamén existiu un nome medieval Miro, procedente do gótico mêreis ‘famoso’, que deu orixe a topónimos como Mirón, Casdemiro, Vilamirón ou Vilarmirón.

Miro ou Mirón (séc. VI) foi o penúltimo monarca do reino suevo da Gallaecia (570-583).  Educado no catolicismo por san Martiño de Dumio, pretendeu utilizar esta relixión como forza unitaria para o seu reino, para facer desaparecer as diferenzas relixiosas. Con este e con outros fins convocou o segundo Concilio de Braga (572), ao que mesmo asistiron bispos do reino visigodo. Tratou de conservar alianzas cos bizantinos e cos francos, aos que os unía a súa oposición aos visigodos. Acabou enfrontándose directamente ao rei godo Leovexildo, pero foi derrotado no ano 575 e tivo que asinar un xuramento de fidelidade con el. Foi o principio da fin do reino suevo-galaico, pois dous anos despois o seu sucesor, Andeca, caeu derrotado e o reino suevo quedou incorporado ao visigodo como provincia, á que se lle respectou a súa denominación histórica: Gallaecia.

Aínda que no concello de Malpica existe a praia de San Miro, oficialmente non se coñece ningún santo con este nome. Na costa bergantiñá documéntanse ermidas hoxe desaparecidas que estiveron dedicadas a santa Mariña, a santa Catarina e á Virxe da Estrela; é posible que nesta praia houbese outra dedicada a este suposto santo, a pesar de non haber ningún resto na actualidade.