Guía de nomes galegos

Do hebreo serafim, plural de seraf 'serpe' ou de seraf 'queimar'. Saraf, na Biblia, era a serpe de bronce feita por Moisés no deserto do Sinaí, para protexer o pobo das enfermidades e das mordeduras das víboras; saraf interprétase como 'queimador' polo incenso que lle queimaban os xudeus; xa que logo, hai unha converxencia de dous valores semánticos.

Os serafíns eran os espíritos puros que rodeaban a Deus no primeiro dos nove coros anxélicos; ao principio foron concibidos como serpes de lume ou lampos.

San Serafín de Monte Granaro (século XVI) foi un leigo capuchino deste convento das Marcas italianas. Hai unha santa Serafina que se di que era galega e que fora bautizada por Santiago (século I) e outra do século XIII da cidade toscana de San Gimignano, onde é venerada; cando era nena quedou paralítica e pasou case toda a súa vida deitada nunha cama.

Serafín é tamén un nome augural, que, como Benxamín, moitos pais de familias numerosas impoñían ao que desexaban que fose o derradeiro fillo: "será fin".

O pintor romántico e impresionista Serafín Avendaño (1838-1916), vigués, e o historiador da arte Serafín Moralejo Álvarez (1946-2011), compostelán.