Guía de nomes galegos

Antigo nome galego de orixe xermánica, resultante da confluencia de varias raíces góticas: alds ‘tempo’, ‘era, época’ ou *hildi ‘loita’, en primeiro lugar, e en segundo *waran ‘gardar, protexer’. Nos nosos textos medievais aparecen as variantes Eldara, Elduara, Ilduara e Alduara, entre outras.

Santa Aldara ou Ilduara Eriz, tamén coñecida como Aldara de Celanova, foi unha das aristócratas galegas máis importantes de finais do século IX e principios do X. Era filla dos condes de Lugo, Ero Fernández e Adosinda. Casou con Goterre Méndez e tiveron seis fillos, entre eles o futuro san Rosendo de Celanova. Pertencía a unha estirpe emparentada cos reis galaico-leoneses, pois era nora de Afonso III o Magno, cuñada do rei de Galicia Ordoño II e tía do rei galego Sancho Ordóñez e mais dos galaico-leoneses Afonso IV e Ramiro II. Fundou comunidades monacais que foron o alicerce do monacato galego impulsado polo seu fillo, e gozou dunha cultura ampla.

Sor Aldara de Figueiroa, abadesa de Santo André de Órrea, e sor Eldara Sánchez, abadesa de San Pedro de Vilanova, foron dúas das catorce abadesas bieitas galegas —as chamadas donas touquinegras— que se opuxeron con firmeza á supresión dos conventos femininos galegos e á centralización iniciada en 1487 pola raíña Isabel I de Castela. Estas monxas rebeldes enfrontáronse durante trinta anos a dúas raíñas e a dous reis de Castela e a catro papas. Foi un dos episodios da “doma” do reino de Galicia de finais do século XV e principios do XVI, que non se deu noutros reinos, e que remataría coa supresión dos mosteiros femininos galegos.