No imperio romano Iria era unha antiga cidade galaica do convento xurídico lucense, situada na vía per loca marítima (‘a máis próxima á costa’) de Braccara (Braga) a Asturica (Astorga). No ano 74, baixo o mandato de Vespasiano, transformouse en municipium e tomou o nome de Iria Flavia, en honra á familia do emperador.
Foi sé episcopal sufragánea de Braga no Baixo imperio romano, no reino suevo da Gallaecia (409-585) e tamén coa incorporación deste ao reino visigodo a partir do ano 585.
Segundo o cóengo e historiador Antonio López Ferreiro, Iria tivo 28 bispos santos. O bispo iriense Teodemiro foi quen identificou como sepulcro de Santiago o achado nunha necrópole de Compostela a principios do século IX. Segundo o lendario relato xacobeo, tras a decapitación do apóstolo Santiago en Palestina (século I), unha barca de pedra sen remos nin velas trasladou milagrosamente por augas do Mediterráneo e do Atlántico o corpo de Santiago a Galicia, acompañado por sete discípulos; o desembarco tería lugar en Iria, o porto da translatio, actualmente no concello de Padrón.
O descubrimento da tumba apostólica fixo que douscentos anos despois se trasladase a sé episcopal de Iria a Compostela, no ano 1095, durante o reinado do monarca ástur-galego Afonso II o Casto.
