Académicos e académicas

Andrés Fernández-Albalat Lois (A Coruña, 1924-2019) estudou o bacharelato na cidade herculina e tras facer dous cursos de Ciencias Exactas en Santiago de Compostela titulouse pola Escola Técnica Superior de Arquitectura de Madrid en 1956. Durante o verán de 1955 foi pensionado de pintura, cunha bolsa de viaxe en Italia.

Andrés Fernández-Albalat no ano 2012.

Fonte: Xosé Castro / RAG

Andrés Fernández-Albalat, de pé no centro da imaxe, no espazo que ocupaba a RAG no pazo de María Pita durante unha visita de Manuel Fraga en 1976, tres anos antes da inauguración da sede da rúa Tabernas.

Fonte: Arquivo da RAG

Andrés Fernández-Albalat, á esquerda na última ringleira, durante a inauguración da sede da RAG na rúa Tabernas tras a rehabilitación do inmoble que el mesmo asumiu.

Fonte: Arquivo RAG

A raíña Sofía na Casa-Museo Emilia Pardo Bazán na inauguración da sede da RAG na rúa Tabernas, tras ha rehabilitación de Fernández-Albalat.

Fonte: Arquivo RAG

Andrés Fernández-Albalat, a carón do académico Salvador García-Bodaño, na sede da RAG durante a presentación dun libro (2005).

Fonte: Arquivo RAG

O arquitecto no ano 2009.

Fonte: Xosé Castro / RAG

Andrés Fernández-Albalat, á dereita, nunha imaxe de arquivo dos seus anos como tesoureiro da Academia. Ao seu carón, os académicos Salvador García-Bodaño e Manuel González.

Fonte: Arquivo RAG

Imaxe do motel El Hórreo de Corcubión, deseñado polo arquitecto, no ano 1968.

Fonte: Arquivo RAG

Edificio da Seat, un dos edificios emblemáticos de Fernández-Albalat na súa Coruña natal.

Fonte: Arquivo RAG

Igrexa de San Martiño de Meirás, outro dos proxectos do académico como arquitecto.

Fonte: Arquivo RAG

Fernández-Albalat tamén é o autor da Hípica da Coruña, nesta imaxe no ano 1966.

Fonte: Arquivo RAG

1234567891011

1/11

Defensor da necesidade de que a arquitectura non perda de vista o humanismo, o servizo á sociedade, de volta na Coruña proxectou e dirixiu numerosas edificacións de tipos e usos diversos que amosan un xeito de concibir a arquitectura que o converteu nun referente imprescindible da Galicia contemporánea. Entre outros proxectos, asinou a planta de Coca-Cola (1959-1962) e o concesionario de Seat (1963-1965) na avenida de Alfonso Molina da Coruña, as vivendas subvencionadas de mariñeiros na parroquia de Fontán en Sada (1967), a fábrica de Sargadelos en Cervo (1968), as facultades de Matemáticas e Bioloxía de Santiago de Compostela (encargadas en 1978), a piscina cuberta de Santa Isabel (1982) e o estadio de San Lázaro da mesma cidade (1993), o conservatorio de música da Coruña (1985) ou a rehabilitación do castelo de Monterrei (1996).

Levan tamén o seu nome as casas acristaladas da avenida da Mariña da Coruña, a remodelación e restauración do santuario de Pastoriza, a casa de exercicios de Lugo, o Edificio bancario de Pontevedra, a rehabilitación da Casa da Matanza de Rosalía de Castro, o conxunto escolar residencial de Benquerencia (San Cosme de Barreiros), a central hotofrutícola de Galicia ou a rehabilitación integral da casa de Emilia Pardo Bazán como sede da Real Academia Galega e casa-museo da escritora.

O académico tamén destacou como urbanista. Realizou os plans parciais e xerais de San Pedro de Mezonzo e unha proposta vangardista para a creación dunha grande área urbana entre A Coruña e Ferrol. O proxecto, que chamou A Cidade das Rías, baseábase na integración da arquitectura e a vida na paisaxe. Non chegou a desenvolverse, pero medio século despois segue a ser tida en conta na concepción da área metropolitana entre ambas as cidades.

Como membro da Real Academia Galega, formou parte da executiva presidida por Xosé Ramón Barreiro Fernández ocupando o cargo de tesoureiro entre 2001 e 2009. Foi un dos fundadores do Colexio Oficial de Arquitectos de Galicia e o seu primeiro decano (1973-1977), e a súa ollada particular mereceu distintos galardóns, entre eles a Medalla Castelao (1994), a Medalla de Ouro da Universidade da Coruña (2007) —onde exerceu como docente dende 1978— e o Premio Arqano de Arquitectura (2008). Foi ademais membro da comisión técnica do padroado da Fundación Rosalía de Castro, do padroado do Museo do Pobo Galego, do Instituto José Cornide de Estudos Coruñeses –do que foi director–, e da Real Academia Galega de Belas Artes e da Real Academia de Belas Artes de San Fernando, das que foi honorario e correspondente, respectivamente.