Remeiro son
Quixera racha-la auga como un vidro,
fuxindo de todo o que apodrece
no fondo da cobiza.
Quixera racha-los peitos
dos monstros que aínda petan
nas portas das casas onde aniñan
as facianas dos nenos
famentos da verdade do soño e das surrisas.
Quixera racha-las ameazas
dos que medren co cheiro da calunia
e ao lombo levan cen máscaras de espellos.
Quixera ollar seráns escurecidos
sen sombras incertas, sen feridas,
co recendo sinxelo de homes ceibes
que aínda non morreron.
Canle do meu río,
suor do rosto humán do pensamento:
Son remeiro que ergo o remo na memoria
co meu cabelo solto,
i o corazón carregado de relembros.
Inútil é a lenda
do heroe que se esquence.
Inútil a embestida
da espranza dando voltas
no ardís da bulra da imaxe que non chega.
Os deuses non teñen calivera.
Están xordos e cegos.
¡Ou, Hamlet!
Deus Padre sen memoria,
sen raigañas,
morto no tempo.
Nova escolma ferida (Ediciós do Castro, 1988)
