Insisto en que a rua son os pasos,
xilofones de oquedades graduadas,
reclamando unha vida en movimiento.
Escoita:

eses pasos que anónimos resoan
admitidos como seres, como pulsos
dalgún sangue, do pasado, como vida
como ciclos en que os ritmos se entrecruzan,
encamiñan-me a min para o silencio.