Nado en Seivane de Vilarente, concello de Abadín, o 11 de xuño de 1909 e finado en Santiago de Compostela o 29 de xullo de 1961, foi un poeta que soubo conxugar as tendencias literarias do seu tempo.

A vida campesiña e o contacto coa natureza nos seus primeiros anos quedarán patentes no léxico e na temática das súas creacións. Comezou formándose no Seminario Santa Catalina de Mondoñedo, onde compuxo Señardá (1930), a súa primeira obra poética. Trátase de cincuenta sonetos nos que pode visualizarse a influencia de autores coma Cabanillas, Noriega Varela ou o portugués Antero de Quental.

Tras abandonar os estudos eclesiásticos e pasar unha tempada como docente en Vilagarcía, cursou a licenciatura de Filosofía e Letras na Universidade de Santiago. Alí entrou en contacto coa intelectualidade galeguista e comezou a participar activamente na vida cultural do país. Así, exerceu como director de A Nosa Terra e fundou Renacencia. O seu segundo libro, Corazón ao vento (1933), desligado do modernismo, entronca co franciscanismo da súa primeira obra e ábrese a correntes como o saudosismo e o hilozoísmo, tendendo pontes cara á poesía moderna. Ao finalizar os seus estudos, converteuse en catedrático de latín de Ensino Medio, impartindo esta materia en institutos de Lugo e Pontevedra, primeiro, e Santiago de Compostela, por último.

A partir do estoupido da Guerra Civil, Iglesia Alvariño compuxo poesía de signo fascista en español -Contra el ángel y la noche, (1941)-. No entanto, en 1947 volta á lírica galega, editando Cómaros verdes. Considérase que con esta obra acadou a súa madurez creativa, marcando o inicio da literatura galega da posguerra. Cómaros compila material de tres lustros. Así, apréciase no poemario a influencia diferentes correntes como a estilización neotrobadoresca, a interiorización da paisaxe, o ensaio de ritmos popularistas, o hilozoísmo ou a contención clásica. Asemade, traduciu ao galego textos de autores clásicos como Horacio, Teócrito ou Tibulo. Posiblemente por mor desta influencia, na súa obra percíbese a pegada da poesía clásica, ademais do saudosismo de Teixeira de Pascoaes e, nun lugar non tan preponderante, do imaxinismo de Amado Carballo.

En 1952 regresa a Compostela, onde participou no agromar da xeración literaria das Festas Minervais. Así, colaborou en diferentes artigos e traducións para o galego de textos grecolatinos en La Noche. A madurez e personalidade do seu verso, que nunca chegou a abandonar certo eco imaxinista e neotrobadorista, manifestáronse claramente nas obras De día a día (1960), Lanza de soledá (1961) e Nenias (1961). Tres anos despois do seu falecemento en 1961, publicouse, baixo o título Leva o seu cantare, unha colección de poesías inéditas ou espalladas en diferentes xornais e revistas.

Gonzalo Navaza sobre Iglesia Alvariño.