Amado Carballo foi, xunto a Manuel Antonio, o poeta máis destacado do seu tempo, cuxa poesía, enmarcada na vangarda hilozoísta, se caracteriza por personificar os elementos da paisaxe.

Naceu en Pontevedra o 2 de maio de 1901. Criado no seo dunha familia ilustrada e conservadora, estudou bacharelato no Instituto de Pontevedra; despois trasladouse a Santiago de Compostela para cursar dous anos de Filosofía e Letras, e, posteriormente, regresou á cidade natal para estudar Maxisterio. Durante a súa curta vida, Amado Carballo exerceu como mestre de escola e como xornalista. Precisamente co obxectivo de traballar como xornalista, partiu cara a Madrid en 1920, onde colaborou no xornal La Tribuna, na revista España, e entrou en contacto co mundo literario e bohemio. Ao seu regreso a Pontevedra en 1922, fundou a revista Alborada, a carón de Xoán Vidal Martínez, e continuou colaborando noutras publicacións españolas e galegas, como Progreso, La Concordia, A Nosa Terra, El Pueblo Gallego ou Vida Gallega. Sería en Alborada onde o seu libro de poemas Proel (1927) vise a luz por vez primeira.

Tres anos máis tarde, Amado Carballo viuse obrigado a pasar unha tempada en Soutelo de Montes, por enfermar de tuberculose. Á súa volta a Pontevedra, escribiu a maioría dos poemas da súa obra póstuma O galo (1928). Malia falecer só con vinteseis anos, o día 3 de setembro de 1927, Amado Carballo influíu nos poetas das xeracións posteriores, ademais de ser, cabo de Manuel Antonio, un dos creadores máis destacados do momento, xa que a eles se lles atribúe a renovación poética do primeiro terzo do século XX.

Lembrado fundamentalmente polas súas creacións poéticas, cómpre non esquecer que iniciou a súa andaina literaria como narrador, coas novelas curtas Maliaxe (1922) e Os probes de Deus (1925), ademais do conto Un milagre do santo San Francisco.

Xoán Babarro sobre Amado Carballo.