brétemas'.
Na casa familiar, Manuel María Fernández Teixeiro (Outeiro de Rei, 1929-A Coruña, 2004) leu en galego sendo cativo os Cantares Gallegos de Rosalía, algunha comedia de Leandro Carré Alvarellos e tamén O Gaiteiro de Lugo, que mercaba o seu pai. Mais tamén tivo certo achegamento á poesía galega na escola.
O seu mestre de Rábade faláballe ao alumnado sempre en castelán, pero os sábados mandáballe ler a Literatura Gallega de Carré Aldao e unha antoloxía da poesía galega de Álvaro María de las Casas. Foi así como Manuel María coñeceu algúns versos de Amado Carballo e de Manuel Antonio, lecturas que, segundo el mesmo dicía, deixaron pegada no Muiñeiro de brétemas.
"Cara a ti" é un dos poemas incluídos na obra, que foi publicada coa axuda de Aquilino Iglesias Alvariño, o primeiro que veu os versos de Manuel María en galego. A primeira edición foi prologada por Ánxel Johán, quen concluía que o poeta Manuel María "polo de agora, é un máxico".
CARA A TI
Vou a ti decote cada día
co ollar enmallado nunha nao
que o vento desfiaña pouco a pouco
na espuma dorida do teu peito.
E brillas nesa espuma
sedenta dunha luz tremelucente
que escintila nunha bágoa xa ferida
na manteliña prateada dunha estrela.
Vou a ti, sedento de saloucos
e de brétemas,
depenicando alalás entre a follaxe
acesa por folerpas que fuxían
no afiado coitelo do sorriso.
(Non debullo lonxanía polo ermo
nin o vento morno me desvía).
Vou a ti deixando nun luceiro
unha vella ronseira que se afoga
nun estraño fío prateado
que garda un chirlo amorosiño.
Ollo fuxir cara o nordés un pensamento
que vai só para ti, para que che diga
a mensaxe calada dun retorno.
