Vicente Risco dando lectura ao seu discurso de entrada na Academia

Volver ao seu
Risco falece nun dos momentos cumios da súa vida: é considerado como mestre fóra e dentro do Ourense culto, debulla novelas e ensaios sobre o mito, enche as cabeceiras con abondosos artigos de vario estilo: desde a glosa de síntese xenial, ata a fermosa écfrase, man a man con Ramón Otero Pedrayo, dos debuxos de Ourense por J. Conde Corbal. F. Fernández del Riego vén de lograr a súa incorporación ao carro de Galaxia. Comenta exposicións de arte en Galicia, Madrid e Barcelona. Traballa a eito en etnografía e fai crítica literaria dos novos autores do Brais Pinto, á beira das dedicadas aos vellos Castelao, Floro Cuevillas e Ramón Cabanillas. Convértese no mellor comentarista da narrativa galega de Álvaro Cunqueiro, a quen prologa. Cando lle chegou a hora comunicou aos seus que a vida lle pagou a pena. Poucos seres humanos poden acordar así.

O futuro inmediato
Son moitas as posibilidades de irmos enchendo ocos no coñecemento de Vicente Risco. Unha delas, o avance na recompilación do seu traballo na prensa. Hoxe Galicia dispón duns medios de dixitalización que van facendo accesible un labor que era impensable hai uns anos. A través dos seus artigos de potente e múltiple inspiración, pode reconstruirse a historia da cultura galega da primeira metade do s. XX, con todos os seus matices, e en consonancia coa achega de persoeiros que, coma el, deron milleiros de páxinas á prensa da Galicia interior e exterior: Desde os publicados en El Miño (para cando a súa recuperación?) ata os de Céltiga, La Noche, ou Informaciones, por citar tan só os artigos menos recordados. Nun labor que tivo tanto de persoal como colectivo, Risco ofreceu a expresión periodística e literaria da súa cerna máis auténtica.

Olivia Rodríguez González