UN ROMÁNTICO DE FUTURO (Mitos de artista na lírica de Avilés de Taramancos ) Ramiro Fonte Crespo
Nos nosos tempos non hai un poeta serio que non se presente como un simple cidadán. Abandonada a bardolatría, un poeta é unha persoa coma calquera outra que, iso si, escribe versos e, a ser posible, bos versos. Isto non quere dicir que perdesen vixencia certos mitos de artista que, en boa medida, son un legado da revolución romántica. O viaxeiro, o mariño ou o bardo exemplifícanse nas obras dos románticos, e configuran ideoloxemas dos que se valen os creadores para definir unha identidade. No centro de todo isto, o papel que estes autores lle outorgan á poesía e ós poetas. A fin de contas, un bo cidadán pode ser, sen que exista contradicción, un perfecto home de musas. Desde o romanticismo, o poeta é o mito de artista por excelencia, e semella englobar tódolos demais. Con Hölderlin, pero non só con el, a poesía toma o lugar da relixión, e o poeta entrégase á tarefa creativa coma se o fixese por mandato divino. Shelley aínda foi máis lonxe cando dixo que os poetas son os lexisladores non recoñecidos do mundo. Do conflicto que se establece entre o ideal do poeta e a realidade do mundo alimentouse, ó longo de dous séculos, a mesma idea de modernidade artística. É certo que no panorama da poesía occidental foron aparecendo outras figuras de artista: o flâneur, o maldito, o bohemio, o dandi, o reporteiro de guerra. Calquera podería poñerlle nomes propios. Sen dúbida, así iría definindo a Grande Tradición da moderna poesía europea, esa que arrinca do Romanticismo e chega ata a Vangarda. Walter Benjamin segue o rastro dalgúns destes verdadeiros arquetipos da modernidade artística no Proxecto das Arcadas, ese poderoso libro sen facer, se cadra a máis importante obra inacabada do pensamento contemporáneo. Pero, a dicir verdade, os camiños da lírica moderna serían incomprensibles sen mencionar outro mito, quizais máis poderoso cós anteriores. Refírome ó revolucionario. Octavio Paz ten suxerido que a poesía moderna foi e é unha paixón revolucionaria. Pero trátase, segundo a súa opinión, dunha paixón desgraciada. Unicamente ás obras dos verdadeiros poetas podemos facerlles estas dúas preguntas: ¿que é a poesía?, ¿que é un poeta? Gozan de plena vixencia, sobre todo se as referimos a autores que entregaron a vida á creación poética. Sen dúbida, Antón Avilés, entre nós mesmos. O que xa non sabemos é se é posible chegar a contestalas desde o pensamento dos románticos. ¿Teremos que agardar un romanticismo de futuro para poder facelo?
175 Nº 364
