POLAS CANLES LÍRICAS DE XOSÉ M.ª ÁLVAREZ BLÁZQUEZ Luís Alonso Girgado
Nada xa me conmove. O que me fire e doe, o que me inqueda, é aquil neno que eu fun, sempre perdido (X. M.ª Á. B.)
Para os que estimamos a literatura (pura ou impura, simple ou complexa) en e por si mesma e temos algo que ver coa da nosa terra, a elección de Xosé M.ª Álvarez Blázquez como escritor homenaxeado no Día das Letras deste 2008 é unha noticia non escura, senón todo o contrario, leda e ben xusta, aínda que algo serodia. Ao meu ver, non só se trata dun escolleito poeta que acredita unha obra breve pero suficiente, senón tamén dun creador literario multifacético en xéneros (conto, novela, teatro, estudos e ensaios) que sobrepasa aínda esa estrita condición para integrarse, por méritos propios do seu incansable traballo, naquela outra de intelectual, de home de cultura, de espírito atento a todo o que puidese levar o selo de Galicia. Este labor polisémico no cultural, que excede do terreo da escrita para alcanzar o pulo fundador de empresas editoriais como Castrelos ou Monterrey, de publicacións periódicas como os Cuadernos de Arte Gallego ou Cristal, xunto coa súa actividade de colaborador en traballos arqueolóxicos na cidade de Vigo, de mestre e profesor (certo que por tempo moi limitado), de académico da RAG ou de cronista oficial da cidade olívica; este labor, dicimos, está sintetizado en palabras do seu fillo Xosé M.ª que se refire ao ?poeta, narrador, dramaturgo, conferenciante, editor, arqueólogo e investigador da literatura, a historia e a etnografía?1 que fora o seu pai, do que salienta ?a súa constante actividade intelectual de intensa e moi diversa especialización creativa e reflexiva?2. Subliñemos igualmente os seus méritos de antólogo e de colaborador de prensa. Como a poesía de Xosé M.ª Álvarez Blázquez (19151985) está fondamente enraizada nos ámbitos persoal, familiar, social (sentimentos, crenzas, vivencias), na saudade e na solidariedade, na inquedanza pola terra e no vivo latexo amoroso e en moi fondas claves existenciais, cumprirá ter en conta que o seu proxecto persoal (malogrado en medida certa pola Guerra Civil (19361939) e as feridas tráxicas que conlevou para unha parte da saga dos Álvarez e concretamente para o seu pai, o doutor D. Emilio Álvarez Limeses, fusilado en 1936) está aberto, iniciado, activo en diferentes vieiros na década de 1930: os seus estudos de Maxisterio e mais Filosofía e Letras (estes, frustrados); a publicación de Abril (1932), o seu primeiro e adolescente poemario; os seus primeiros
23 Nº 369
