AUSENCIA DE SESEO E GHEADA EN ?DE
CATRO A CATRO?, DE MANUEL ANTONIO
Por MAR?A DO CARME GARC?A RODR?GUEZ
Ao ler as poes?as de De catro a catro, decat?monos axi?a
do degoro que ten o autor pola creaci?n dunha linguaxe lite
raria que se alonxe o m?is posibre do castel?n e ao mesmo
tempo non incurra en localismos dialect?is. Esto derradeiro, o
afastarse do emprego dunha lingua local, l?vao a rexeitar ver
bas t?picamente rianxeiras, como poden ser ardentada ou es
tela, para empregar outras m?is cultas, como ronsel, a?nda
que te?a que pereuralas nos libros doutros autores. De todos
xeitos, anque Manuel Antonio ten este af?n de non localismo
ling??stico, vemos que por veces, endeb?n ?cic?il d?nha ma
neira inconsciente?, emprega verbas propias da s?a vila, como
poden ser Urco, alfiestra e melfa.
No que m?is se afasta da fala rianxeira ? no seseo e a ghea
da. Sabido ? que Rianxo pertece ao galego suroccidental, e,
polo tanto, o seseo e a gheada son fen?menos que se rexistran
al?, non somente na vila, sen?n tam?n en todas as parroquias
do axuntamento, sendo mesmo diferentes antre s? os tipos de
S que se oin nelas. As?, namentras en Rianxo o seseo ? alveo
lar [S], en Asados ? dental [8]. Verbo da gheada, xeral en todo
o axuntamento, est? m?is perto do j castel?n que do g aspi
rado.
? tal o seu degoro de rexeitar o seseo e a gheada que chega
a incurrir en casos de ultracorrecci?n. As?, en vez de nordes?a
e marejada, atopamos, noutras poes?as non pertecentes a De
