AS "LERIAS DO ADRO" DE CASTELAO
Por XULIO FRANCISCO OGANDO V?ZQUEZ
Se tiv?semos que sirialar un intre, fermoso e conmovedor, no
que Galicia sent?u en toda a s?a coleitividade hum?n o no terne
da s?a propia esencia espiritual o estremecimento emocional e
doorido da s?a eterna unidade esencial, eu penso que poucos,
cec?is ning?n, tan fondo e verdadeiro, como o da morte de Cas
telao, fai agora mesmo vintecinco anos. Xa en vida, Daniel an
daba entre n?s aureolado con un nimbo de benquerencia popu
lar que se trasmit?a a todos, tanto coa s?a presencia f?sica como
na engaioladora simpat?a do seu falar, que descubr?an a infinda
bondade que levaba dentro de s? e trascend?a ?s xentes e ?s
mesmas cousas, que quedaban transfiguradas coa s?a palabra
ou coa s?a pluma.
Van al? vintecinco anos e o nome, a figura e a obra de Cas
telao medraron en fervor popular, de tal xeito que ben podemos
decir que, dende Rosal?a, non se atopa, no censo dos nosos
modos m?is esgrevios, outro nome que acade maiores gabanzas
' e que sirva m?is nidiamente a coherencia hum?n i espiritual
do poso pobo. A verdade ? tam?n que ningu?n sent?u tanto,
como Rosal?a e Castelao sentiron, as m?goas e as inquedanzas
do pobo galego. Agora o pobo e a mesma mocedade que non go
, z?u do espect?culo da presencia f?sica de Castelao, agariman o
seu nome, comentan a s?a obra, ademiran seu silandeiro ca
morapola vida, sin lixos no corpo, coa alma ateigada de bon
dade. Ningunha bandeira convoca con tanta forza ? unidade de
t?dolos galegos como o nome, a vida e a obra de Castelao.
Nistes vintecinco anos a obra de Daniel foi difundida, co
mentada, degustada de tal xeito que cec?is non U?amos outro