LEMBRANZA DO MESTRE VICENTE RISCO
Por R. OTERO PEDRAYO
Palabras axeitadas e verdadeiras as que acabamos de senti
ren de Xaqu?n Lorenzo sobre o mestre Risco. Na s?a debida
ouxetividade descobren unha latexante e fonda emoci?n. Pala
bras de mestre, de xoven e ilustre mestre que se sinte coroado
? se lembrar novamente discipre. Volve aquila ledicia de asucar
con seguranza un eido a ermo, de suscribire a car?n do mestre
un estudo. Sen alonx?rese da lumieira da sua cidade, Ourense,
tivo e garda Lorenzo o gozo e froito enxam?is amuchado polo
tempo de ser alumno e compa?eiro de dous outos mestres
ourens?ns de discipri?as, de m?todos e fitos por eles anovados
ou creados, esenci?s pra o ser e o intre da cultura da Galiza.
Cuevillas e Risco. Prehistoria e etnograf?a. Dous ?ontes?. Un
sempre vivo, avencellados por ra?ces afondadas na entrana da
estirpe galega. Chegaron a tempo entramos fondadores e pa
droeiros. Cando a Galiza no seu devenir precisaba deles. Cando
con difrenza de cinco anos nos deixaron tivo Xaqu?n Lorenzo
sofrir de unha dobrada soedade e recoller con piedade e amor
de amigo e alumno entramas acesas lampadas. Tam?n a histo
ria e tradici?n da ciencia embr?llase entre n?s na n?boa l?rica
da saudade. Enteirada de adeuses e enxam?is faltosa de es
pranza...
Tam?n quen vos fala, respondendo a unha invitaci?n do
noso Presidente debe facer nembranza de Vicente Risco. Somos
da mesma xeraci?n e cidade, nados na mesma casa, de familias
entramas cinguidas por antiga e fidalga amizade, non deseme
llantes nos fitos os derroteiros dos nosos estudos, nos tempos
millores das nosas vidas xuntos na mesma xurdia adicaci?n
