BOLETIN DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA 471
Dete?amos un pouco : en dous . libros en prosa de L?pez
Abente: ?Buserana? n.? 11 de Lar, xulio do 1925, e ?Vaosilveiro?
d volume XX de ?Nos? 1929. Houber sido , de valencia seu estudo
detido. Sem?llannos dous temas tr?xicos detidos dinantes de
recompriren os destinos como as foulas na longa ,pra?a molece
dora da novela dinantes de choutar nos rochedos. ?Medo? ?Res
peto ? . paix?n sen marcos? ?Intenci?n de acordanza realista dos
imposibres? 0 esceario de ?Buserana? .? Mux?a. 0 lingoaxe do
millor do autor ; como o senso dos contrastes. e unha verdade
solo posibele co sentimento das leendas do mar. Infindos asce
tas tiveron de sentire as mesmas chamadas das ser?as nas costas
galegas. Pro se non decatou o moderno abade ex?mprar cec?is
por falla de maxinaci?n. E a paixon de Andrei?a, encarnaci?n
da ser?a, mais cruel ? non ser nin co?ecida e si soio ouxeto de
medo polo rudo amado millor empregado de capel?n en casa
abastada do que abade no que nas orelas das vagas e fadaes di
vindades do mar.
Desenrolase na palabra de outro bon abade da terra de Mor
peguite e en cinco dispaciosas noites o asunto de ?Vaosilveiro?,
novela ben traballada, ricaz de s?petas iluminaci?s de paisaxe,
con fondos de pazo de regoado vivir e o coro ademirativo dos
r labregos, sinalando con seus pasos contados e seus ardentes
fogos os vieiros guiadoiros a traxedia de Fedra. Imponse en
entramos amantes o deber. Coma nos calmos libros de moral e
nos serm?s envolveitos senso?s barroquismos. E de novo o
leente perguntase si o autor quixo decrarare a falencia da traxe
dia ou descobre na vontade unha superior beleza. Na vontade
e na f? que acende aquela. Calquer vieiro nos leva a maxinar en
L?pez Abente a vocaci?n de poeta. Seu lirismo e seus ensaios
novel?sticos de rais dram?tica non chegaron a eispresar de xeito
compreto a vivencia mama e podente do mundo e do al?n do
vate de silencios que foi Gonzalo L?pez Abente. 0 bon poeta.
0 bon e xeneroso poeta cuia exemprar vida foi seu verdadeiro
poema sempre arelante e lembradoiro no devalar das esencias
inmorrentes da Nosa Terra.
Ti?a amor pola Academia pra a que foi eleito o 8 do Nadal
do 1940. Tomou posesi?n o 27 do SantYago do 1941 e cones
4 pondeulle a cadeira 16 dinantes ocupada por un ilustre devan
NA