NA LEMBRANZA DE CARLOS CASARES D o l o r o s o p r i v i l e x i o d u n p a s a d o c o m p a r tido Manuel Rodríguez Álvarez
Vivimos instalados nas ausencias. Elas configuran o tecido das nosas experiencias. Ausencias de pasados que habitamos noutra hora. Ausencias de futuros que arelamos. O presente apresúrase a ser ausencia en canto lle queremos botar man. Non hai remedio. Esa debe ser a nosa condición. Algunhas resultan invisibles, non posúen o valor dunha carencia. Cando foron presencias pasaxeiras, ou fugaces conxecturas de proxecto, nunca nos feriron. Tampouco nos mostraron o misterio da alegría. Pasaron sen querer, como rutina e dese modo a memoria non chegou a morder nelas. Pero outras reclámannos, están cheas de contidos, ateigadas de recordos. Son ausencias de pasados que se instalan no noso máis secreto cerne. Dende elas o futuro debúxase e aliméntase. Ó final esas ausencias somos nós. Foi desa maneira como Carlos se instalou no meu presente: como a falta dun amigo que me fire e me sostén, que lamento e que me alenta. E quero repetir o que xa dixen, porque aínda teño viva no recordo a imaxe dese amigo que loitaba bravamente contra a gadoupa da morte sen que ningún milagre literario puidese dar alivio á zafia intromisión do irremediable. Porque aínda non me puiden esquecer do cheiro de hospital, do silencio sinistro da noite nos corredores da morte, nin da cor amarela das súas meixelas. Porque aínda me veñen á memoria o peito espido, atado ós cables que prometían vida e non puideron afastar á traidora, nin daquel seu xesto valente, lúcido e sereno; a un tempo inquisidor e confiado: ?Cóntame o que che din os médicos?. ?Quero sabelo todo e quero colaborar?. Agora xa non hai bágoas, nin espanto mudo, nin aquel desacougo animal que a inmediatez da morte nos provoca. Pero máis dun ano transcorrido, coa ferida aínda sen cicatrizar, sigo por veces a sentir a condición de amigo maltratado pola perda, a padecer aquel infarto irreparable na miña biografía persoal. E tal como daquela presentín, a amargura, a melancolía, ou a sensata desesperanza, teñen acabado por encher o buraco dunha dor. E tamén hoxe está dito case todo o que se pode expresar en forma de palabras de homenaxe. Palabras e xestos de colegas e de amigos que lle querían ben ou que, sen máis, o respectaban. Dixeron que era intelixente, lúcido, sensato. Moito. Que sabía escribir coma os escollidos, que estaba aberto sempre ó novo, que nunca foi interesado, que contaba os contos mellor ca ninguén, que a súa compañía era unha festa, que era mestre da seducción, neno listo e pillabán. E sobre todo que era bo, que tiña un corazón, o de querer, non esoutro noxento que lle fixo a última traizón, tan grande que non lle cabía no peito. Está xa case todo dito.
321 Nº 364