BOLETIN DE LA REAL ACADEMIA' GALLEGA 325
invasi?n dos celtas. Hai quen, m?is celta que galego, considera
brasfemo ao que se considera m?is galego que celta. Pero hoxe
non sabemos caritas pingotas de sangue c?ltico l?vamos' nas
yeas. 0 celtismo art?rico de Cabanillas, c?m? o celtismo ossi?
nico de Pondal, son grandes creaci?ns po?ticas. Cic?is ma?? te
remos un poeta que cante a resistencia dos oestrimnios abor?
xenes ante os celtas invasores. Poes?a ?sta ligad? ;?s descobertas
dos arque?logos, os seus supostos 'hist?ricos est?n suxeitos ao
avalo e devalo das opini?ns.
A partir de 1927 Cabanillas entra na terceira etapa da s?a
poes?a, que se caracteriza polo trunfo definitivo da s?a sux?i
tividade. 1927 ? o ano de A rosa de?`cen follas, breviario dun
amor. P?chase o ciclo eri 1958 coa pubricaci?n de Samos. Aos
cincuenta anos, Cabanillas canta o seu derradeiro canto de amor.
Aos oitenta, entoa un himno relixioso. Xa a piedade frorecera
en rosas recendentes de gracia humilde e? popular na devoci?n
sinxela de 0 bendito San Amaro, ' que, ilustrado por Castelao,
imprent?rase en 1926. Nos derradeiros anos, Cabanillas traduz
aos poetas amados, pasa tempadas na abad?a samonense, e na
s?a celda vai compondo a loubanza do mosteiro 'A s?a canci?n
? pregaria. ? luz diste solpor cobran relevo 'as ? vellas canci?ns
do coraz?n que forman o l?rico r?o,`ocultq ?s veces polos fron
dentes amieiros da poes?a c?vica ou ' narrativa, pero que nunca
ces?u de marmurar quedamente ao longo de toda a vida do poeta.
E o soar das ondas diste r?o, ?. o que nos di con , m?is pureza e
verd?de qu? poeta foi o que'puls?u tantas cordas.
Eu ti?a unha arela:
?quer?a ser fror!
E un d?a, unha fada,
rosi?a cheirosa, xentil, me torn?u.
Luc?n no teu peito,
sent?n os latexos do teu coraz?n.
? 0 lume era tanto e estaba tan preto
que a rosa que?m?u
Azas! pedin logo,
trocando de af?n.
E a fada, outro d?a,