CASTELAO E A S?A LfNGUA
Por RICARDO CARBALLO CALERO
Un carto de s?culo pode ser tempo dabondo para sit?ar na
necesaria perspectiva unha figura inmovilizada .pola morte. ?In
movilizada? D?lle, Se?or, o repouso eterno. Esta piadosa depre
caci?n non ? atendida amiude polo seu alto destinatario cando
o home desparecido foi un home de escepci?n, un home de vida
p?blica intensa, que te?a suscitado ao seu redor adesi?ns entu
siastas ou discusi?ns agudas. A?nda vivo na lembranza, a s?a
conmemoraci?n pode ser un intento de comprendelo tal como
foi, afastando agora ?superando o nivel a rentes do chan, se
cadra inevit?bel cando andaba antre n?s? o irrelevante do sig
nificativo. ?sta ser? fidelidade ? s?a memoria. O her?i repousa
sobor dos seus loureiros definitivos, e se o resustamos .? para
fixar a s?a historia, para interpretar a vida que viv?u. Mais esta
piedade pode ser sustituida spola profanaci?n. Hai quen non
acha na morte dimensi?n de sacralidade. Asistimos ent?n ao
macabro espeitago dun morto disfarzado de vivo, dun morto
violentamente sustra?do ? augusta serenidade ida paz que coro?u
a s?a guerra, e sacr?legamente utilizado como arma ?lanza, es
cudo, bomba, refuxio? nas posas proprias guerras. Un home
reificado un home cousificado, un home que queremos que sexa
como n?s somos, e non como el quixo ser.
Castelao non ? de ningu?n. Nin xiquera de Galicia. Galicia
non pode ser unha desas entidades supraperson?is perante a
ara de quen tenlos visto pestes tempos o sacrificio cruento de
tantos escravos, xa nados na escravitude, xa ca?dos nela como
Prisioneiros de guerra. A alma ? de cada un, e o amor non a
allea, pois o amor ? libre comuni?n, e non obscena absorci?n