UN RETRATO DE CASTELAO 35
B? regalo certamente, pra cantos amamos ao irm?n Daniel e
o ternos como espello pra ensaminar as nosas aititudes e coma
modelo a quen imitar.
A s?a ampla testa f?lanos da s?a largura de miras, do seu
esprito liberal e da s?a intelixencia e cultura tan universaes.
A s?a mirada tristeira parece amostrar os primeiros sofri
mentos de morri?a pola Terra Nai e polas causas e as con
secuencias da emigraci?n imposta. Pero eses ollos trasparentes,
fiestras da s?a sinceiridade integral, parecen estar lendo a solu
ci?n m?is fonda de tantos problemas. E, ao mirar cara o infinito,
est?nos amostrando a universalidade do seu amor, que estivo
sempre por riba de t?dolos localismos e partidismos pechados.
O nar?s reito como a reititude da s?a vida, os beizos abertos
porque iba ser coma un libro aberto no que todos poden adepren
' der. O seu corpo firme coma ,decindo: "Eiqu? est?u disposto a
todo pola mi?a Terra". A boina ben chantada nun neno de pou
gui?os anos, era o que lle faltaba pra ser un retrato perfeito da
Galeguidade.
Pero o m?is fondamente simb?lico e si?ificativo parece ser esa
cadeira que agarra coma un bast?n coa man dereita. Pod?a ser a
cadeira dun cacique, que fux?u coma por arte de maxia, deixan
do o seu manteu, debido ? forza liberadora que xa ent?n sala
deste neno.
De fondo pod?ase cr?r que est? unha arca moi grande. Este
neno ench?una de tesouros: as s?as obras literarias e art?sticas.
E por riba de todo, o exempro da s?a vida incompar?bel.
I
2