MANUEL MURGUÍA
E c o n o m í a P e s q u e r a, á que se lle irían sumando G a l i c i a c o m o t a r e a, La marginación de Galicia, El capital como factor de desarrollo, El concepto de zona económica en el nuevo Derecho del Mar... Animicamente, dende o achegamento á cultura e ó ser lírico de Galicia, aspecto que debe salientarse nesta urxente semblanza, iniciado coa saída á luz pública do breve poemario elexíaco titulado Pranto Matricial, na edición bonaerense de 1954, se ben o impulso poético xa se deixara sentir en Valentín nos días soidosos do desterro perdido alá nas alturas silandeiras da Serra de Queixa. Seguiríanlle os volumes de maior densidade poética Sementeira no vento, onde se atopan os seus poemas máis logrados en fondo e forma, e C e n c h a v e s n a s o m b r a s, na que o compromiso civil faise máis firme. A Valentín debémoslle, tamén, a entre da detallada biografía de Castelao na luz e na sombra. Proposto, en 1964, entre outros por Ramón Otero Pedrayo, para ocupala vacante de membro numerario na Real Academia Galega producida polo falecemento de Francisco Vázquez Saco, ingresou ó cabo Valentín PazAndrade o día 11 de
293
febreiro de 1978, coa lectura do seu discurso sobre de A galecidade na obra de Guimaraes Rosa, ó que respondeu Álvaro Cunqueiro no acto académico celebrado no Salón de Conferencias da Caixa de Aforros da Coruña. A súa moderna concepción de Galicia, a dedicación incansable á apertura de novos horizontes para economía pesqueira do seu país, a súa rica dimensión intelectual e a súa entrañable fidelidade á Galicia, así como o polifacetismo creador e o dinamismo vital, fixeron de Valentín PazAndrade un desperto soñador de mundos de progreso que quixo converter en realidade dende aquelas arelas políticas, forxadas xa na loita dos seus tempos mozos, ata aquelas outras que virían renovala súa madurez na reconquista das liberdades perdidas e que o levaron a ser elixido senador pola Candidatura Democrática Galega. Como académico, o seu recordo pervive entre todos nós, con fonda gratitude, por ter achegado o seu exemplo, o seu saber e o froito dos seus soños literarios ó vello acervo cultural e á nobre herdanza galeguista, que enriquecen a esta casa grande da nosa cultura. Salvador GarcíaBodaño