Manuel Curros Enríquez
BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
a'''
III) Os seus ecos de malenconía camiñaban nas alas do vento, i o lamento repetía: ?¡Vou morrer e non vexo o meu ben!?.
[UT2]: b'
IV) Lonxe dela de pé sobre a popa dun aleve negreiro vapor, emigrado, camiño da América, vao o probe, infelís amador.
b''
V) I o mirar as xentís anduriñas Cara á terra que deixa cruzar: ?¡Quen pudera dar volta, pensaba, quen pudera convosco voar!??
b'''
VI) Mais as aves i o buque fuxían sin ouir seus amargos lamentos; sólo o vento repetía: ?¡Quen pudera convosco voar!?
[UT3]: c'
VII) Noites craras, de aromas e lúa desde entón, ¡que tristeza en vos hai prós que viron chorar unha nena, prós que viron un barco marchar!?
c''
VII) Dun amor celestial, verdadeiro, quedou sólo de bágoas a proba, unha cova un outeiro i on cadavre no fondo do mar. (pp. 492496)
Outro moi perfecto e axustado modelo de composición lineal (e relación constelativa das partes) tense no ?Noiturnio?, constituído por sete serventesios dodecasílabos de rima cruzada e catro cuartetas hexasilábicas asonantadas. Como no caso anterior, as estrofas distribúense e compoñen catro bloques semellantes segundo este esquema: 12A, 12B, 12A, 12B / 12C, 12D, 12C, 12D / 6, 6e, 6, 6e //.
193
Nº 362