Dolet?n de la Real academia Gallega 71
?Vaya, meus fillos, traballade moito no intre quo eu fago unha
escapada ? casa.
??C?mo! escramou o xastre, dvostede vaise?
?Si, meu fillo, voume, que te?o que ama?ar correndi?o un ne
go cio.
?IC?! ?Vostede est? tolo! ?Deixar asi os jornaleiros nas mellores
horas do traballo!... ?Non faltaba outra cousa! Si vostede se vai deix?
molo elto.
Conformouse o vello, pero non tardou en ter fame, e novamente
tratou de se ir, e non topando geito de se libertar dos rogos do xas?
tre, ocurriuselle fingir que oia a fala da sua muller que o chamaba?
Fixoo asi, e vir?udose para unha parede que se apercibia ao longe,
berrou:
??Ei, mailer, you, you! ?Vaya que to apuras ben!
=Vostede enganase: ?si non o chama ninguen! repricou o xastre.
?Pero, anon oichela fala da mi?a muller?
?Esa non era sua muller; era an corvo que grasnaba nas penes.
?Nada, nada, sea ou non, voume ? casa.
??Marcharse vostede, que ? a nosa alegria, o ?nico que nos anima
, ? traballar! ?Non pode ser! Si vostede se vai bot?monos ? dormir.
Inda que de male gana tuvo gue conformarse o petrucio hasty a
noite quo volveu co'a gente ? sua casa; apenas chegaron dispuxo a mu
ller a cea e p?xose ? servile; pero, como de costume, cornea o caldo o
vello e ergueu o patio dicindo:
?Grazas ? Dios que ja estamos fartos.
Colleron todolos jornaleiros as ferramentas e foronse ?s suas casas
oheos de fame e de carrage. 0 xastre, quo era de longe, pidiu que lle
desen casa cuberta para aquela noite, e escolleu para deitarse unha
ucha onde sabia quo gardaban a cea do patron, e por mais empe?o que
puxo a vella para convencelo de quo debia de se deitar noutro sitio
mellor, non foi posibre consiguilo: deitouse e fixose o dormido.
Desesperados de non poder vencela terquedade do xastre dispu
xeronse os vellos ?'pasala noite de calquera maneira co'as mantes de
comer mellor ao outro dia: deitaronse e trataron de collelo sono, pero
en van: a fame non lies deixaba dormir.
.
?ague) queres que che traya, si toda a comida que temos est?
na ucha?
?Faime unha bola do lar.
Ergueuse a muller e As escuras amasou unha pouca de farifia,