Estudios e investigacións sobre Avilés de Taramancos
BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
Hoxe amiga quero soñarte núa, Núa coma un cristal na escuridade. É primavera en Noia, e a noite Será unha longa mina de diamantes. Ando lonxe e senlleiro triste e lonxe, Como unha besta acoitelada brúo E arrepíanse os Andes ó meu paso7
A cada paso reaparece a imaxe miltoniana do paraíso perdido nestes versos naufragados:
Ouh luz, lonxana luz, perdida luz amiga: Dez mil leguas de mar chámanse olvido, Ou quizais non: escuridá medida Metro a metro de cor cúbica e fera. E vesme eiquí amigo: crabuñado No ríspido roquedo a aguia goza de vagar na alturae brúa o mar, o mesmo mar que un día estreou o meu bote de cortiza: o meu primeiro bote naufragado...8
E no medio deste desánimo, axiña empeza a albiscarse a idea do regreso:
Non fuxas, non, aurora, clara aurora feita de laranxeiro e auga clara: ¿por quen senón acoitelado veño de tanta longa terra camiñante? Quero atoparte fresca, esboligante como un primeiro amor, coma unha fonte, coma unha labarada que se prende nun fogar mariñeiro en noite clara.9
Neste contexto da contemplación do regreso, imposible10, vai aparecer xa a figura de Ulises que semella ser debedor da experiencia do poeta11. Tan interesante como o recurso a este mito temos que considerala lectura transatlántica do mesmo xa que, non esquezamos, non se trata de Ulises senón de Ulises Fingal. Con esta translación Avilés achégase á vocación atlántica da nosa cultura en feliz coincidencia cos nosos historiadores e ideólogos. Pero o tempo que mata, tamén cura e xorden novas raíces que se van estendendo a través dos fillos, dos novos amores que esgallan os sentimentos do exiliado:
Veño meu fillo dun país sinxelo de homes a cada paso soñadores, criaturas de man encalecida e a peito aberto homes de mar que esculcan horizontes, labregos investidos pola melancolía.
31
Nº 364