104 BOLETIN DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA
(?i r Non deixa de ser sinificatiVo q?e'os ` derradetros 'versos
f?it?s ''? morte dun mozo nn `d?a~'no' que as ruas
,ourens?ns frolecen 'cos' maios, esa festa engaioladora dos
' rapad?s,' chea de vida e de ledicia, da vida leda q?e trunfa
d? morte.
A cativa colecci?n de versos elex?acos xuntada por min
remata eiqu? e non 'abonda ? facer notar, unha vez mais
a variedade dos temas e tam?n a diversidade dos estilos
po?ticos que van dende o modo zorrillesco do poema adi
cado ? Manuel Junquera, quo recorda a elex?a de Zorrilla
? morte de Larra, aos versos campoamorinos da Flora .Mo
rales e dende os becquerianos, que merec?u Ad?laida Nieto,
deica os parnasianos feitos pra Israel Iglesias, quo incluso
no l?xica lembran as cousas de Rub?n Dario.
Non ? casual que a colecci?n de versos elex?acos re
mate no ano 1917, pois co a Gran Guerra de 19141918 ? ?
cando se acaba de Cello o s?culo. XIX e comenza efectiva
mente o XX con todolos trastornos e revoluci?s, con to
dolos troques de costumes, de gustos, de ideias e de sen
tementos que arrombaron todo o que denantes se adoitaba.
Despois das grandes hecatombes polas que ten pasado
o mundo, ?qu? importancia pode ter o que se morra unha
persoa anque se?a amiga e` moza?
Por outra parte as vilas medraron e a presa parece
ser o sino dos tempos actuaes. C?rrese pra todo, ata pra
enterrar aos mortos, e con acompa?ar os enterros deica a
primeira resquina do barrio, xa est? ` feito.
A presa non da lecer nin pra chorar aos amigos, nin
xiquera pra se facer con iles.
Non ? cousa de discutir si aqueles tempos foron mi
llores ou piores que os actuaes. Abonda'' con ver as mos
tras que dos sous sentementos e do xeito po?tico de ex
presalos nos deixaron nosos pais.
Mais, apesares de todo, non podemos decir que iste
piadoso costume de honrar aos amigos mortos desaparecese
por compreto.
Un eco de 11 queda ainda nos coraz?s nobles, xenerosos
e rom?ntico,s, como non podia menos de ser, i en proba
desto que digo dou, pra rematar, as duas belidas poes?as
que o Patriarca das nosas letras, Ram?n Cabanillas, ` adicou