BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
Estudos e investigacións sobre María Mariño
De lonxe viu rubir o mar, rubía, rubía hasta bicar o ceo. Á súa chegada os peixiños todos flotaban a flor de auga e quedos agardaban o que eu non sei (Mariño 1994: 183184. A negriña é miña).
E, ademais, nestes poemas máis surreais e oníricos e nalgún dos ?relatos cantos finais?, que dicía Novoneyra, o mar arde incendiado pola poesía acendida da palabra, peito e pulo prendidos de María Mariño, que viu Arcadio LópezCasanova. Isto ocorre no soño apocalíptico do poema 24, que comeza nacendo lume na preamar para rematar cun corpo de néboa que cubre toda terra e sinala o sitio do Sol. Nel sentimos o misterioso segredo do son que deixa un mar ardente. Un misterio envolto en néboa e fume que abrangue a Deus, a Terra, as augas, o tempo, o mundo, a luz, as sombras, a noite, un ?nós?, os ?bichiños? ou unha ave soa nun universo que vai dos brancos, grises e negros ao vermello do lume e da brasa do carbón. O arcano dun universo onírico que vai da paisaxe da enferma desolación á húmida vida nova. O enigma dunha existencia en agónica loita por un ?maiomundolongo ben coidado? e por unha ?vida na paz?, un mundo e unha vida non dados:
Nacía en pleamar lume gris e branco. As ondas zoaban nel hasta facelo falar do segredo que iba deixando en rastro. As néboas baixaban á Terra ferida polo Deus que deixara o tempo, laiando cinguíase a elas, néboas grises que quentaban, sin augabao nin dono. A terra enferma afondábase pouco a pouco, aboiando de cando en cando afondábase. Pegadiños a ela nós trocabamos fala por olladas. Íbase, íbase entre terras vivas xemeergueitas, entre augas roxas fumeantes a cachóns, iba rexíndoa aquel maiomundolongo ben coidado, fosa en vida na paz, mundo que ela non dera. Baixaba silandeira, mentres nós pegadiños á súa loita abono vello agardabamos a hora a que ela se achegara ó tempo. A noite xa era toda. Estancárase o tempo no seu remo. Acabárase o alento. Soio prestabamos peito en lume. Tamén algo que non lle sei o nome. Prestamos á Terra cousa que ela nunca dixo. Parou a terra nun alto de luz que non deixaba ver, parecía nacida dos bichiños e dunha ave soia que surxía dela. Unha sombra crebou a luz. A terra coor de lume, carbón feito, non daba calor nin frío. Vida nova que a facía sudar seu bao acaparador do tempo, espaiábase por onde el quería.
Nº 368 16