ESTAMPA DA PAIX?N
Por J. N??EZ B?A
Eran tempos nos que un fato de mozos que ti?an por mes
tres a Castelao, Otero, Risco, Lousada, Villar Ponte, Cabeza de
Le?n, Lugr?s..., percorr?an os cami?os da Terra en tarefa evan
xelizadora, pra satisfacer as s?as arelas de abalar as concencias,
os debezos de tirar ?s xentes do seu "longo sono de pedra", os
degaros de soerguer a ialma galega i emproala cara o porvir.
Ben poideran levar por lema, como espora da s?a aitividade ci
dadana, as verbas do vello Whitman: "O porvir non ven, compre
ir cara o porvir".
Como nos d?as de Xes?s, eran poucos no traballo de semen
teira. Esparex?an idealidade, outra cousa non ti?an. Dec?an ?s
xentes: ?Escoitade! ... E nos adros e nas prazas, dende os bala
dos rur?s e dende os palcos de m?sica vilegos espallaban o seu
idearium e a s?a protesta, que ti?an os alicerces chantados no
cerne de vellas tradici?s i a raigame prendida en feitos hist?
ricos dos devanceiros que loitaran en percura da manumisi?n
de Galiza. Os fitos ide?s estaban en dar ?s galegos pulo e inzalos
en vountade de liberdade creadora, capaz de conquerir que Ga
liza acade a ser suxeto de Dereito, pra que nun d?a pr?isimo
ning?n petrucio, coma o da estampa de "N?s", te?a que decir
doorido e resi?ado ?s seus netos: "A nosa Terra non ? nosa,
rapaces".
Tal que na par?bola do sementador, moito gran perd?ase:
comesto, queimado ou abafado. Mais outro prend?a, agromaba
espigaba, dando trinta, sesenta e at? cento por cada un... Non
todo eran verbas faladas. Castelao non s? met?a a f ala nos ou
vidos, que a met?a tam?n polos ollos. Il fac?a realidade o man