Dolelin de la Real Academia Gal.lega 243
degrada, asoballando no home o que t?n de m?is nobre e m?is dino.
Xa que non outra cousa, l?venvos as mifias palabras o cheiro d'as
humild?simas frores d'as nosas montafias, o zombar d'as traballadoras
abellas, o canto, sin imitaci?n, d'os paxaros, o remor d'os pifieirales,
o marmular d'as fontelas e ?as queixas dooridas d'os meus peisanos,
d'esas que chamou o orador honradas masas, que amansan a terra c'o
poder d'os seus brazos, reg?ndoa c'o sudor d'a s?a frente; que rezan
na eirexa, coa ardente f? de almas sinxelas; que legran c'os seus can
tares os romaxes e serans, que rfn, rIn sempre menos cando atopan
c'o cacique ou tefien que verse c'o sacretariol
?E preciso ir ? conquista d'o noso pals, que xeme baixo a m?is
f?rrea tiran?a, ? priciso ridimilo d'a escravit? en que vive!
Nono domearon cuasi os romanos, non poideron facer n?l asento
os mouros, antes, e si quixeron gozalo, tiveron os suevos que d?ix?
rense conquistar e hoxe escravizao unha nube de malandr?s, que nin
valor tefien pra dalo seu nome. Agora, pior que en tempos que se
chaman de escravit?, ? chegar ? unha aldea podedes perguntar qu?n
manda all, e non vos dir?n, pod?delo ter por ben seguro, o nome d'o
que lex?timamente ou por ley debe mandar, si non o de alg?n desco
nocido, de fora d'o pals, quizaves, que ergueu a s?a casa como aqueles
paxaros que, seg?n d?n, botan fora ? dono de un nifio pra acupalo
eles enseguida.
Perd?n, perd?n, sifiores; mais, xa volo dixen: vefio d`o campo e
non tefio eu a culpa si, c'o soave cheiro d'as roseiras e o armonioso
canto d'os p?xaros, se mezcran outros cheiros e outras notas znenos
agradabres.
?A Poes?a! ?O poeta! Non, non preguntedes ? maoria d'os meus
peisanos o que son.
Mitidos unhos nos negocios d`o comercio, nono alcanzan, quizaves,
ou consideran. impropio d'a s?a profesi?n acup?rense de tales cousas;
acupados outros nas labores duras d'o campo, nono conciben; adicados
?stes ? pulitica, alc?ntranos in?tiles; pensa un que ? cousa de xente
que non ten que facer, alg?n de tolos, quizaves, e poucos, moi poucos,
nesta revolta de ideas, sacan ? salvo a verdadeira e lle rende culto no
interior d'a s?a alma.
Mais o comerciante deixa un momento a vara e os n?maros, sai ?
campo, contempra, adimirado, a obra de Dios e so?a (sinte a Poes?a);
vai ? teatro e adeprende unha tirada de versos, que logo ripite con an
tuseasmo (confesa o poeta). Valeira o labrego en c?ntigas sintidas os