12 BOLET?N DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA
da creaz?n art?stica sen?n de se servire dela coma veh?culo que
dictara un c?digo moral.
Na s?a percura de sinxeleza social a persoalidade de Alfonso
Rodr?guez 'Castelao vaise espritando at? o punto en que, sen. 11
mesmo se decatare, entr?u vivo na compa?a dos mortos inmor
t?es que cantara no seu derradeiro discurso "Alba de Groria".
Semellante a Rosal?a, denantes de morrer f?xose mito, ce
c?is porque ollando pra s?a faciana inteleitual oll?base pra fa
ciana doente da Galicia.
*
Irm?ns, ternos vivido tempos de infinda crueldade e por iso
todos, inda aqueles que un d?a ?ramos nenos, levamos no cora
z?n unha fonda ferida. O medo qued?u pendurado dos espritos
como as pinas dos albres arousanos e por iso ?n dos nosos novos
poetas reco?ece chorando: "C?nto terror levamos os homes".
*
Castelao: unha estrela da espranza. Nil ol?amos o esprito in
morrente da raza, 7'o xenio da terra, a, estrela dos dilectos, a mo
ral do pobo.
O mestre ense??unos que non se lle pode ter medo ao pobo
coma l?e ti?an os vellos burgueses, porque o pobo e b?o e leva
a costas un longo sofrire.
* * *
Unha proba de que Galicia non est? morta, que alenta afnda
a vella forza doutros tempos m?is groriosos e que nela podan
nascer seres coma o noso Castelao que alumean de novo a nosa
espranza, que cami?an diante de n?s pala beira de Nazaret.
* *
Por iso, ficando en Castelao a nosa espranza, t?dolos inten
tos de desmitificar a s?a persoa, inda aqueles feitos coa millor
das intenci?s, deixan en n?s un certo desacougo. Non ? doado
meter ao mestre en estructuralismos ou en capelas pol?ticas.