126 BOLETfN DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA
porque seica aduvi?aba
a morte do seu si?or,
que, anque fero, para ela
era sua x?ia d'amor.
Pasan e pasan as horas,
as de cedo e as de tarde,
pasan todas, pasan todas,
e agardaba, mais en valde.
Xa ven a noite, e a l?a
alumega aqueles montes,
pro nen cami?os nen pontes
lle volven a espranza sua.
Xa chega o d?a, e co'el
e sol alumega o mundo,
mais Constanza non ve o fundo
d'aquela door que a fir?o.
E vendo que xa non vi?a,.
saliu por all berrando,
e de cami?o ; chorando
lagrimi?a a lagrimi?a.
?Onde est?s ti, meu ben boo!
?Onde est?s ti, mi?a x?ia!
?Mira, non ves mi?a door?
1O11a, non yes que m'afoga?
As? dic?a a muller,
as? dic?a a si?ora, .
e ao ver que non paresc?a
c?seque viraba tola.
Pasa un d?a, pasa un mes,
e o si?or nunca volv?a;
e ela sempre chorando
lagrimi?a a lagrimi?a.
Pas?u un ano agardando
que o seu se?or voltar?a;
poida que o non voltar el
for cousa de bruxar?a.
?F`?