ANTÓN AVILÉS DE TARAMANCOS: A SAUDADE DIVIDIDA Miguel Anxo FernánVello
I Existen poetas que funden admirabelmente ?il mestiere di vivere? co oficio de poetizar, sendo este último para eles tamén un acto vital. Así, deste xeito, a vida do poeta, en todos os seus planos, tanto nos máis inmediatos e materiais como nos sensíbeis e profundos, constitúese como o alicerce substancial e experiencial da súa expresión literaria. Vida e poesía confórmanse pois como un todo e o poeta proxecta a súa vida a través da poesía, como quería Heidegger, sendo a poesía un modo extremo de comunicación da experiencia da realidade, dos accidentes da propia vida e dos accidentes do mundo. Poesía e biografía serán, neste caso, fenómenos paralelos e veranse percorridos por un mesmo tremor humano: a palabra e o tempo que irán definindo unha fulgurante aventura, esa tensión particular e única que se establece entre a vivencia e a linguaxe, entre a memoria e o presente, o fervor do poema e a súa verdade palpitante. No caso de Antón Avilés de Taramancos, poeta da pulsión transparente, os accidentes biográficos serán modeladores profundos da súa expresión poética; desde a inaugural percepción consciente por parte do poeta da natureza dos seus patrios eidos ??Que ledicia ter alma de beiramar perdida?? ao descubrimento da beleza orgánica do amor ??¡Ai, que me doe o sangue de quererte/ pola beira do mar!??, culminando, despois do cultivo intenso do coñecemento erótico vital e sentimental, no primeiro golpe elexíaco que pronuncia a súa poesía e que vén motivado pola morte da persoa amada. Así, o soneto titulado ?Primeiro amor, primeira morte?, correspondente ao libro Poemas a Fina Barrios. Pequeno canto (1959), transparenta a fenda aberta no devalar vital do poeta, un ano antes da súa partida cara terras americanas:
Todo canto eu amei perdéuseme contigo: a luz clara e vibrante da miña xuventude, os bosques entrañables perfeitos de quietude onde o vento vivía con un lecer antigo. Entón era o silencio o meu mellor amigo, era eu namorado de todo canto vía, vivir era unha leda, fermosa moradía onde o mencer entraba recendendo a pantrigo.
165
Nº 364
