T4 Doleltn de la 'Real 5kcademia Gallega.
triarca, ? unha das mais interesantes figuras do noso interesant?si
mo romanticismo. Estudante de disciprinas ecresi?sticas e de De
reito en Compostela, all mostrou a sua aleesa ialma de poeta e xor
nalista, cando o ausolutismo e a libertade loitaban a eito, disput?n
dose o goberno da Espa?a. A??n tomou resolto partido pola li
bertade e a persecuci?r e o desterro foron os premios da sua acti
tude. Toda a sua vida, polas cousas fragmentarias que sabemos
d'ela, ? unha vida bohemia, azarosa, cheia d'espi?as; pro vida
heroica iexemprar ? fin, porque estivo posta de continuo 6 servicio
de nobres ideaes.
0 que escribeu Curros para si mesmo, p?deselle apricar tam?n
a A??n e a outros moitos galegos do seu tempo :
i Ai do que leva na frente unha estrela
lAy do que leva no bico un cantarl
? Porque esto quere decir que os que sintan un ideal ?non so
mentes o desexo.de progresos materialistas? e o ?defendan sin tr?
golas pondo quentura de poetas no seu espallamento, morrer?n, ou
como Curros no ostracismo, ou como A??n no leito frio d'un hos
pital.
A??n ben sabedes que non puido dormir na verde e h?meda
terra galega o seu sono derradeiro, inda que cubizaba que asin fose.
Mesmo entrar ,eu non quero na gloria
sin primeiro pasar por ah?,
dixo n'un dos seus poemas. ?Por ah?, era a patria natal, o ?que
rido curruncho?.
Despois d'andar fuxido por Inglaterra e Portugal ?os dous
paises que tantas veces salvaron as nosos loitadores das poutas da
Urania?, despois de que o espulsaron de Portugal, por ter escribido
en portugues aquel Himno dos pobos, que era un canto varila li
bertade, despois que como secretario d'un personaxe ingl?s ?xa que
co?ec?a varias linguas? percorreu diversas terras da Europa, e
logo de voltar novamente a Espa?a facendo periodismo honrado en
Andalucia e na Corte, inda sofr?u outro desterro do que se librou 6
trunfar a Revoluci?n de Setembre. Ent?n volveu a Madrid, pero xa
canto e sin folgos, para pasar *fame, para sent?rese orfo de afeutos,
para pillar a doencia que o levou ? hospital onde tivo pasamento,
en terrible soedade, sin que unha man amiga lle pechara os ollos.
Este epilogo tivo a bohemia do noso poeta, cen veces mais aceda