Manuel Curros Enríquez
BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
pola tentadora oferta que lle fixo o galego D. Eduardo Gasset Artime de colaborar no xornal El Imparcial, o mellor xornal de España naquel momento, no ano 187424, como correspondente da Guerra do Norte. Como correspondente de guerra, Curros enviou as súas crónicas en forma de cartas ó Director, posteriormente recopiladas como Cartas del Norte25. A primeira está datada en Santander o 19XII1875 e a derradeira en San Sebastián o 23II1876. Nesta última carta, e cunha extraordinaria profesionalidade, Curros dá conta da entrada do Rey Alfonso XII. Non é unha crónica entusiasta pero sabe cumprir co seu deber a pesares da súa repugnancia pola Monarquía. Os datos recollidos, os apuntes dos distintos pobos teatro da derradeira guerra carlista servíronlle logo para redactar Paniagua y Cia26 que é unha das novelas máis anticarlistas publicadas en España. Ó final da novela reaparece a carraxe contra o sistema restauracionista. Os dous protagonistas, D. Ambrosio, extenente coronel do exército isabelino, xogador e falso, e o Pater, o exescolapio que tiña, ó dicir de Curros, a alma amputada pola formación no Seminario e que era tan avaro coma pervertido sexual, atópanse en Madrid xa concluída a guerra carlista do Norte. Foron vencidos pero intégranse perfectamente no sistema da Restauración. O Pater dedicase agora ?de acuerdo con el comercio de Roma, a organizar una romería anual de todos los pueblos católicos al Vaticano. Esto, como comprenderás, es todo un negocio desde el punto de vista económico?27. A Restauración clerical e monárquica amparaba a estes dous facinorosos. Curros comezaba a dar forma na súa mente ó Divino Sainete.
159
Nº 362