184 BOLET?N DE LA REAL ACADEMIA GALLEOA
por, ; outros arrequives que dexamais tiveran ensexo nin cabida
naquela frixida :Instituci?n fechada. Non era o eruditismo, nin
o valor po?tico ou?literario,? nin o ,conecemento, de unha espe
calidade. lexicot?xica, . que era o , que levaba ali s a Cotarelo, a
D'Ors, a Azcue e aos demais, .vascos, catal?ns e levantins dos qu?
non lembro. Non; pra n?s este entrabanali con enteira natura
lidade, podese decir que de natio, enfardados en m?ritos recon?
cidos e inocuos; mais ?le iba ali enxoito, esbullado de m?ritos,
negados . drento e fora da. sua Terra, desconecido e .desdenado,
seg?n coidabamos.
Andaba daquela 'a labrar`'Asorey no seu obradoiro' de Cara?
moni?a, perto da :mina casa, un arrepiante San Francisco, ` de
maus ergueitas e fonda mirada '.lacerente, esquio, miserento, es
farrapado co seu rispido saiote de saco, espido de perna e p?T.
e trasvertendo maestade e omildade a un tempo; ieu pantasea
b? ali, no estartelo do obradoiro, que ser?a o que acaescerfa' si
aquel santo de .madeira viva, encarnizara ientrara por antra 'a
pompa sunt?os? de un conclave' cardinalicio o tomala c?tedra no,
meio dos seus parceiros ia falarlles das arelas rexeitadas, dos
sonos suspensos, dos degaros sumersos e das espranzas degoladas.
polas mentes xentes que, cantando, arelaban, degoraban, espera
ban; ienso?aban in?tilmente polo mundo afora. Iafigurabaseme
a .min; que, ?talmente o que eu pantaseaba pra o conclave de re
pousados cardeales, pasar?a naquel xuntorio de asosegados erudi
tos onde Cabanillas iba a levar a tergo seu, coma persoeiro indu
bitado, a mais da fala, as arelas, os songs, as espranzas ios de
goiros de un pobo enteiro, que con ele entraba da sua man, por
vez primeira, anque de esguello, na imortalidade oficial.
ingreso na Academia, l?mbr.ome que me dixera con zomba re
tranque?ra : ?Ai, Lucho, non sabes ti ben o medo que eu sentin
ao entrar ali ! Porque 'ademais tiven que leer todolos cl?sicos de
Rivadeneira.
Cantas pequenas cousas, que de anaqui?os intrancesdentes,
que de novas sotis e de escintilos febles e Ionxicuos fan falla
pra que un chegue a vislumar, por enteiro, a figura conceitual
de un home. asinalado!
Pasadolos anos, naqueles anos inquedos que lle coadraron
sofrer na sua vellez ca familia espallada polo mundo adiante