t
A BOLETIN DE LA REAL ACADEMIA G4LLEGA 1?3
va, ! que chegaba ? puberdade dempois da primeira Grande Gue
rra que abalou tantos preconceitos. N?quela x?veritude ?bridei
ra se adunaban, ao par, os anceios 'de anovament? no'?rden uni
versitario e de acercamento ? Terra iaos seus valores todos,
tanto 'dedentor coma defora da Universidade; e tent?bamos fa
cer chegar ata n?s, coll?ndoo ali onde ' se perdera, o vello cami
fro da tradici?n vern?ncula, desconfeito por s?ciilos de desleigo,
e desalf ? reconfeito xa. o cami?o, xunguirnos ?s novas ideias
do Occidente por riba das fronteiras, desentollendo a anquilose
oficial que nos viamos en todo o arredor. Veleiqui coma aquela
cantata de neno, que nos adeprendimos 'antes' de saber de quen
era, nos daba xa feitolos planos, as direitric?s e inda os ali
"(erces de aquel vierio presentido.
Pero ainda pie 61 iba pouco, ?u nad?; por Santiago, pois eu
me non lembro de vela perante todo o tempo que ali estiven, eu
sabia dele; cecais fora ele asimesmo, o que me deu a primeirti
le?ci?n de esa'verha saudade, nos meus quince anos, ao escoitar
o come?to do discurso de ingreso na Real Academia Galega no
noso catecumenato do Cafe Espa?ol:
? Logo volteino a ver en Mondariz, nalg?r? dos moitos anos
nos que eu acompa?ei a mi?a nai a aquel Balneario a tomalas
augas; ainda te?o na memoria, se?a esta unha certeza ou unha
figuraci?n, que foi ele quen me apresentou ? Peinador, pra quen
fun deseguida? "un neto do notario Brey" que el co?ec?a, ? ain
da os vexo aos dous conxuntos no Parque, o Cabanillas co seu
bast?n na man io seu sombreiro aludo, soergu?ndose por riba
de Enrique Peinador, que era baixote .iac?rpaz?do coma ?n ca
dorno, ambolos dous cas suas chalinas volandeiras, que era
de aquela o derradeiro ganido de un romantismo bohemio a es
morecer de morte.
Rematando xa a mi?a carreira soupemos logo que fora elei
to, con don Armando Cotarelo, pra unha cadeira da Real Aca=
1 demia Espa?ola. Pra todos foi un pasmo; e pra min, ademais
deso, foi un alborozo iun orgulo. Logo soupemos que lie puxe
an a contra, nestos eidos, a maor parte dos turifer?ros do Po
der.
E non podia ser menos; nos considerabamos que ele entraba
ali, na. Douta Casa, por mor de outros valores e merecementos
que os que ali levaban decote ? xente conspicua das Hespa?as;