180 BOLETIN, DE LA REAL ACADEMIA GALL6A
Err penso que dende enton ? desque eu ege?mencei a; saber
algunha cousa, poida que pora perguntala ou escoitala, de Ra
m?n Cabanillas; e tamen de Galiza, pois; dende aq?ela ?nun
longo e demorado adequerimento afeitivo? decorreran xuntos,
polo recolleito cami?o da mifia propia e inconsciente ;intimida
de, os dons nomes ao par, do; mesmo xeito que cando un mira
pra unha fogueira ou pra unha estrela non se asopara; a ideia do;
ente da do seu relume.
Os anos f?ranse pasando pra min arreo, dilatados, os mais
doles, curtos e apresados outros, ialguns cheos de anguria e
desespero at, chegar a este tempo da vida en que os d?as escoan
ca serenidade igual, mon?tona e incesible atal que o fan as pin
gotas derradeiras a esgotalo fudre? . ien . todos eses anos eu fun
sabendo, ao achou, pequeni?os retallos da vida de aquel home
quo esparxia bondade. Sabencias que eran coma pequenos gui
ches que e? iba empetando na cousela das lembranzas, forman
do un acubillo de novas intempor?s, antergas ou coevas, ledas
ou tristeiras, certas, ou miticas, , serias ou chusqueiras, que lle
iban dando un profil ? imaxe, de aquel vello amigo da mi?a ne
nez, de 'quell, de seguro, foran os primeiros versos que eu lein
na mi?a vida, ainda denantes de que chegara a min aquel fardal
da Preceptiva Literaria do noso Cuarto , Curso do . bacherelato.
Nese tempo sin estremas que decorre dende a nenez ? forma
tura, no quo ?n vai guindando drento de si mesmo os mais ava
lorados sentementos querenciales sen se decatar, f?ronselle axun
tando a aquela imaxe imprecisa e difumifiada quo eu tifia do
home os atributos carism?ticos e paradigm?ticos pra un 'es
prito xuvenil a medrar ceibe da bondade, da saudade, da au
torid?de, da fieldade ? Terra, e tauten da bonomia zombeira
que ele posuia, que eran pra min coma engados emulatorios.
Nestora, facendo rexudir as lembranzas dendelos mais so
terra?os recunchos da memoria, sei dele quo fora seminarista
becario, como o fora tamen men pai antes do quo ele. Non sei
moi ben si tamen fora espulso, como o fora men pai antes do que
ele, porque o pillaran tentando sa?s pola noite do Seminario.
Daquela, os rapaces xa maiori?os titian a picard?a de se escapar
polas noites do Antroido o; do Apostolo pra mirar as cabalgadas
ou o enterro da Sardi?a ou o Fogo do Obrado?r0; e disque se
agachaban drento dun confesonario, desque ca?a a noitina ata