178 BOLETIN DE LA REAL ACADEMIA GALLEGA
que me non lembro, e que eu miraba coma cousas revellidas que
pra min eran, leia eu por veces unha coarteta manuscrita `e da'
tada por Cabanillas nese ano, que ? o mais belido, deleitoso e
garrido escol da ternura galanteira do pobo, que ?l sab?a tan
ben r?sumbrar c?mo persoeir'o que cheg?? a ser da sua l?rica.
Ainda est? in?dita e di asi:
Si queres que brile a lua
pecha os ollos, meu amor,
que mentras os tes . abertos
a lua coida que hai sol.
Meu irm?n garda este ?lbume como a alfaia mais preciada
dos seus bens, onde eu voltei a ler, cabo dos anos, esa estrofe r
e si pra min, daquela esta ensarillada de, verbas non me decia
res, pois non atinaba a ver nelas mais que o feito de abrir e de
pechalos ollos por quenquer que fose, agora, perto dos cincuenta
anos da sua data, ao folletear de novo aquela vella reliquia ave
ludada na que meu pai fora arrecadando anacos da ialma dos
nosos antergos ?Deus llo pague? sinto como se me anihila e
desfonda o esprito de senti}nentalidade ao escoitar esa voz antig
e sonorosa resoando de novo, tenramente acari?ante agora, nas
parameiras outonozas da vida, espresando con tanta galanura
o feitizo do ser amado de un xeit? tal coma ningunha outra fala.
o di parellamente no esteso mundo.
Eu non sei como foi medrando en min, ao paso lizgairo dos
anos da mi?a nenez que estou a memorar, a afeici?n que eu
sent?a por aquel home, xa vello, que pra min era o Ram?n Ca
banillas. Xa ti?a destoncias os corenta anos compridos cando
min"a memoria se lembra dele ?v?ndoo andar por, Vilagarc?a,
onde levaba con Xos? Benito F. Pe?n, de coriome "Pinchela", a
recadaci?n dos tributos municipales, no entanto eu andaba a
xogar ao trompo ou a montar no "rippert" que estacionaba va
leiro na praza de Ravella, seu cami?o diario pra ires ? imprenta
de "Galicia Nueva", xornal do que Pinchela era editor e dono.
Mais, deseguro, onde o via a cotio era na propia casa. de Pinche
la, onde meu pai, ao atardecido, era visita coti?n.
0 que si sei de certo foi coma mi?a afeici?n subeu de s?peto,
convertendo en admiraci?n infantil o que era c?seque indifren
cia ou desleigo de neno.