BOLETÍN DA REAL ACADEMIA GALEGA
Manuel Curros Enríquez
simpatía polos que sofren, e aínda se podería decir que a sentía máis unilateralmente. Diferéncianse nesto: mentres Rosalía limítase a expresar esa dor mesmo nas protestas con toda a inmensa fondura humana do seu espírito, Curros trata mais ben de ?combatir? as causas da dor: o feito humán do sofremento colectivo de Galicia está interpretado en Curros ideolóxicamente?.13
Esa visión ?combativa? e sempre pasada polo filtro ideolóxico amósanos, unha e outra vez, unha imaxe demoucada do mundo, ben explícita no poema ?Mirando ó chau? (que ten como referencia ?Le bon Dieu?, de Pierre J. de Béranger), e no que Deus (?non atopando/cousa en que entreterse?) vai ?por cima das nubes / asomando a frente / i a terra buscando / con ollos celestes? sen que, no seu repetido ollar acó e acolá, acerte a recoñecer o mundo que creou (?Si eu fixen tal mundo / que o demo me leve?), pois todo orde moral, social, relixioso, etc. está alterado, cos seus principios rendidos. E danos, xa máis en concreto, unha dorida imaxe da patria, de Galicia, tal no poema ?¡Pola unión!? no que, sobre a visión dramática da Terra como escenario da privación, ergue unha apóstrofe docente, unha rexa imprecación, convocando á unión ?matando rencores cegos?:
Galicia ón supricio eterno decote está condenada, e pídenos, desolada, que o libremos dese inferno. ? ¡Ti sólo, Galicia Santa! ¡Ti, que no antiguo señora, escrava ximes agora dos caciques baixo a prante! Véndote entre pena tanta, teus bravos fillos ¿qué fan?? ¿En que pensan?? ¿onde están, que non collen os fouciños e botándose ós camiños a redimirte non van? ? (pp. 893897)
O código ideolóxico, pois, tan asentado nos principios epocais, co seu conflicto básico na polaridade opresión vs. redención, concretada nunha dramática visión da Terra (ámbito de desfeita) á que se contrapón a fe na lei do progreso e no pulo xusticeiro da
Nº 362
172
